Etappe 17: Vertrek uit Libanon.

Hallo volgers,

Woensdag was de laatste dag in Libanon aangebroken. Een week vliegt voorbij,  zeker als je geen benul hebt van de tijd. Maar ja, aan alles komt een eind.....
We hadden besloten er maar een rustig dagje van te maken, we hoefden pas om 16.00 uur bij de Haven van Tripoli te zijn. Op ons gemak hebben we de motoren weer bepakt. 
Achteraf kwam Andre tot de conclusie dat we de stoel en campingspullen ook in het motel achter hadden kunnen laten in Turkije voordat we naar Libanon gingen, tenslotte kwamen we er terug. Het had ons wel iets meer zitruimte gegeven...en gesleep gescheeld naar boven in het hotel.

Nadat we uitbundig afscheid hadden genomen van de hoteleigenaar, het personeel en de politiemacht buiten, die ons overigens hebben geholpen om de motoren op de weg te zetten - de stoepen zijn hier wel zo'n 30cm hoog - gingen we op weg naar Tripoli....

We zijn eerst nog even terug gegaan naar de scheidingslijn tussen chr/moslim om nog wat foto's te maken met de motor erbij. Het grappige is (en dat heeft Dre niet gezien) dat een vrachtwagen onderhand dwars over de weg ging, toen hij stopte op de weg om rechtsaf te gaan. Maar deze reed dan ook echt zo kort op hem!  Conclusie André, niet achterom omkijken als je wat hoort.

               We zijn te klein want hier achter staat de blauwe moskee.
                 

Her en der hebben we onze motor neergezet om wat foto's te maken. Om twaalf uur besloten we dan echt op weg te gaan naar Tripoli. Nog even tanken want de benzine kost hier 0,80 cent per liter. En op naar de port van Tripoli oftewel de haven.

Hahaha... niet dus! We werden teruggestuurd de stad in omdat we daar op een kantoor onze paspoorten moesten laten zien en de papieren van de boottocht. Tsja... ga maar eens iets begrijpen van wat er is uitgelegd in het Libanees....

Gelukkig hebben we handen en voeten, en je moet gewoon zo brutaal zijn om te stoppen langs de weg om het te vragen. Hele file achter je met scheldende mensen die maar een ding willen..... hard rijden als gekken. En als je stopt staan er gelijk 10 tot 15 mensen om je heen die allemaal een andere richting op wijzen behalve naar de juiste. Uiteindelijk zijn we er wel gekomen maar dan wel door een toevalstreffer. Dit omdat een man van de haven onze motoren herkende.

En het was zo warm.... maar ja veiligheid voor alles met kleding ect. We gingen in het kantoor naar boven en hebben gelijk een soort incheck gedaan. Ook onze paspoorten moesten we inleveren. Zouden we natuurlijk terug krijgen als we aan boord gingen...(deja vu)..Eigenlijk ben ik er op tegen, maar ja anders kwamen we nergens. Na wat gelachen te hebben en een aantal flesjes water gedronken te hebben, zijn we weer naar de haven gereden. 
Sta je éénmaal voor de douane, wijzen ze je - na veel aanwijzingen - waar je moet gaan staan. Zit je net even rustig... kun je de motor weer verplaatsen want er moet weer een ander pietje met groene kever op jouw plek staan. En zo blijft het zweet je op de rug staan. Het was een gekakel van mannetjes die dachten dat ze allemaal de baas waren. Brrrrr.....

Heb toch nog op een aantal autosloperijen gekeken voor nog een nummerplaat. Ze begrepen er geen bal van dat ik zoiets wilde hebben als souvenir. Dus ik dacht: laat maar zitten. Heb toen maar een kilo kersen gekocht die we met z'n tweeën hebben opgegeten. Een aantal kinderen hadden hier veel lol omdat we natuurlijk de pitten uitspuwden.

Toen........ begon wederom de ellende. Nadat we onze motoren neer hadden gezet op de plek waar de beveiliging dat wilde, hebben we zoals alle andere mensen zitten wachten tot 16.00 uur.
De paspoort controle begon..... Nee, eerst nog is een keer

onze motoren een half metertje verplaatsen naar links, nu mochten we naar binnen... he, dachten we, das vlot!

Maar nee hoor.... na 10 keer Hendrikus te hebben gezegd en Andre konden ze ons paspoort niet vinden! Dit gaat toch niet gebeuren he... paspoorten kwijt....Dan begin je wel te zweten... en het was al zo warm....

Na anderhalf uur op een bankje te hebben gewacht kwam er een man met een aantal paspoorten waar die van ons ook tussen zat. Man, wat een opluchting!. Oh ja,  tussendoor kwam ook die engerd van de heenreis (van die 180 dollar) onze dag weer verder verzieken. hij moest ook ons paspoort hebben.... Nou wat denk je, dat deden we mooi niet dus. Wel bleek dat er in je pas iets moet worden ingevuld om de verzekering ongeldig doen te verklaren. En ik lieg echt niet, maar daar vroeg hij 20 dollar voor. Vul zelf maar in wat we tegen hem hebben gezegd. Kan je wel zeggen dat het maar goed is dat hij geen Nederlands verstond. Eindelijk mochten aan boord het was toen inmiddels 19.15 en om 20.00 zouden we vertrekken. 

Het werd 22.00 uur voordat we vertrokken...We gingen een lange nacht  tegemoet, dat wisten we al van de heenreis...dat slapen zou weer niets worden... En het werd nog erger...waarschijnlijk had ik iets verkeerd gegeten want ik was ineens aan de race haha. En toiletteren op een boot valt niet mee alles is zo klein net alsof je op een potje zit op de camping...het werd een lange nacht ;). 

Tijdens de overtocht hadden ze onze motoren vast gebonden, het waaide namelijk die nacht heel hard op zee. Vooral tegen de tijd dat het licht werd konden we de hoge golven goed voelen.

Dit was onze laatste ervaring met Libanon.... Een mooi land met jammer genoeg te weinig regels...Het was heel fijn en bijzonder om er terug te zijn en het heeft een diepe indruk op ons achter gelaten. En wat zijn we blij met alle hulp die we hebben gehad van de familie daar!

Tot morgen en voor nu een goede nachtrust!

Groetjes, Henny en Andre

etappe 17 Einde

Etappe 16: Downtown Beiroet

Hallo volgers,

Vandaag zijn we bijtijds opgestaan, per slot van rekening was het onze laatste ochtend in het hotel.
Samen zijn we naar het ontbijt gegaan en samen dus ook maar onze spullen inpakken op de kamer.

Wederom blijkt dat het een geld land is, waar de wet bepaald. We hadden namelijk een klein zakje wasgoed afgegeven bij het hotel en André ging vragen of dat al klaar was. Maar het was er nog niet. Wel had hij een andere fijne mededeling: die twee zakjes met een tiental ondergoed en shirts plus 4 broeken (thuis gooi je dit in een trommel) kostte maar liefs 123 dollar, omgerekend zo'n € 95. Ik ben helemaal niet te beroerd om te betalen voor gedane arbeid, maar nu flipte ik even. Ik ben naar beneden gegaan voor uitleg, maar natuurlijk kun je lullen als Brugman, je hebt geen poot om op te staan en niet betalen is geen spullen terug.

Ze rekenen hier per stuk wasgoed, dit begint bij 1 sok voor $1,50 dus ga maar na, we hadden allebei aardig de P in.
Uiteindelijk betaald en we hebben niet zo lief afscheid genomen als onze bedoeling was. Gewoon bedankt en vooral niet tot ziens.
Hierna gingen we op weg naar Beiroet, lekker op ons gemak. Gelukkig is rijden hier een manier van je spiegels naar beneden aanpassen en je mee laten sleuren, zoals dat zo mooi heet. Geen ruimte weggeven want dan duwen ze alles er tussen.

Na een km of 5 werden we al weer aangehouden door de politie, papieren riep hij ...potv weer alles uittrekken, maar na wat heen en weer geklets op zijn walkie-talkie mochten we toch verder.

Ook was het nu geen probleem om door Saidi te rijden. We hadden wel veel bekijks, er mochten immers geen motorrijders door de stad rijden in verband met de aanslagen eerder. André had voor we vertrokken al van een medewerker van de VN een mail gehad met de mededeling dat dit problemen op zou kunnen leveren. Daarop heeft André gelijk al voor vertrek het één en ander geregeld dat we er wel door zouden kunnen als ze ons staande zouden houden. Vraag me niet hoe, gewoonregel neef !!!!!!!!!!!!!

Na iets meer dan drie kwartier bereikten we Beiroet waar we naar de vertrekhal van het vliegveld reden, hier hadden we afgesproken met Jawad van de kringloopwinkel die ons dat had aangeboden om ons te begeleiden naar het hotel. Tevens had hij het hotel geregeld via zijn buurman. Maar goed ook want alleen hadden we het nooit gevonden.

We kwamen aan bij een oud hotel (1972) waar volop beveiliging bij stond; dit omdat in het gebouw naast het hotel, waar een televisiezender gevestigd is, een aanslag was gepleegd. Jawad vroeg ons of we bang waren voor zoveel macht, maar dat waren we niet.

                    Dit gebouw beneden van ons was vanbinnen goed opgeblazen en veel kogelgaten.

We werden  weer zeer vriendelijk ontvangen en we moesten onderhand weer met al het personeel op de foto, uiteraard inclusief motoren. Nadat we even moesten wachten hebben we ingecheckt en kregen we een kamer op de tiende verdieping van het hotel. Een riante kamer met een apart woongedeelte met keuken, 3 bedden dus ruimte zat en voor het eerst geen oordoppen.
Nadat we onze warme motor kleding uit hadden gedaan zijn we op verkenning gegaan. Eerst naar de beroemde rots, vijf minuten bij ons vandaan, maar ja een stuk steen  in het water is al gauw bekeken en waar ga je dan heen in deze immense stad.

We hebben besloten om maar even terug te gaan naar het hotel om te vragen waar we het beste heen konden gaan. Natuurlijk werd er gezegd downtown, daar was alles te vinden wat we wilden bekijken. We hebben een taxi genomen die ons er heen bracht en jemig die lui kunnen echt rijden; wat een chaos is dit verkeer. Dacht dat Amsterdam erg was, nou dat staat hierbij vergeleken nog in de poepluiers.
We werden afgezet in een van de vele sectoren waar Beiroet uit bestaat, Souks, vandaar uit zijn we gaan lopen en hebben heel veel bezienswaardigheden gezien, mooie gebouwen, kerken en moskeeën.

Oude theater

                                                                          

                                        Kantoor gebouw op de scheidslijn christen en Moslim.


Ook zie je her en der nog gebouwen die erg onder vuur hebben gelegen in de oorlog, heel indrukwekkend. Een prachtig concertgebouw, nu helemaal stuk. Wat we niet wisten is of we inmiddels misschien waren aangekomen op de scheiding's weg tussen het christelijke- en moslimgedeelte.
We hebben daar dan ook maar wat gegeten. Slenteren is best wel vermoeiend. We zijn op een gegeven ogenblik sport cafe in gedoken, dit was weer eens lekker ouderwets gezellig.

                                                         
                                                                                                                                                                                                                                         Viva uit Moldavië left.

Viviane die achter de bar stond was erg aardig en zeer onder de indruk van ons verhaal. Bij elke klant die binnen kwam moesten we het weer opnieuw vertellen. Na een aantal sapjes en veel nieuwe vrienden zijn we een taxi gaan zoeken die ons heeft terug gebracht naar het hotel.
Maar jongens wat een stad Beiroet, er zullen natuurlijk vast grotere zijn maar dit heeft wel indruk op ons gemaakt. Morgen gaan we weer op de boot, terug naar Turkije dus dan word het blog een dag later bij gewerkt.

Welterusten en tot gauw, André en Henny.