Goedemorgen volgers,
Donderdag was het dan zover...de eerste volle dag in zuid Libanon waar we het toenmalige Dutchbatt Unifil gebied wilden bezoeken na 32 jaar. Het belangrijkste onderdeel van deze reis, ons doel!
Na het ontbijt in het restaurant van het hotel hebben we Jamal Bzeih ontmoet. Hij is momenteel in Libanon i.v.m met de slechte gezondheid van zijn zuster.
Na het ontbijt in het restaurant van het hotel hebben we Jamal Bzeih ontmoet. Hij is momenteel in Libanon i.v.m met de slechte gezondheid van zijn zuster.
We zijn heel blij en erg dankbaar dat Jamal tijd voor ons heeft vrij gemaakt! Tijdens de koffie nam hij met ons de planning door zoals hij en zijn familie al hadden uitgestippeld. We zouden met hem samen op de motor naar het dorp Siddiqine gaan, dit is het dorp waar zijn familie woont.
Onderweg hebben we eerst samen met Jamal een krans uitgezocht voor het graf van Yasser. De tekst op de krans was (vertaald uit het Arabisch): Nooit geweten wie je was, maar nooit uit onze gedachten. Met elkaar hebben we het
Na een rit over slechte wegen en vele bochten werden we binnengehaald met veel getoeter van auto's door de kinderen van de familie Bzeih.
De eerste stop was bij Ali Bzeih, de broer van Jamal en Haytham Bzeih die we eerder die ochtend al hadden ontmoet in Sour/Tyres. Daar werden we door zijn vrouw en kinderen ontvangen met een bos bloemen en echte Libanese koffie met veel lekkernij er bij. Tijdens het drinken van de thee werden we opgeschrikt door een enorme explosie....! Je zag gelijk de moeder en de kinderen in elkaar duiken.... Zo zit de schrik er nog in. Ze wisten niet wat er aan de hand was, maar soms wordt er nog een granaat gevonden en die hebben ze waarschijnlijk vernietigd.
Nadat we helemaal waren volgestopt met al het lekkers en na het maken van vele foto's, maakten we een korte rit naar de moeder van Yasser, Jamal, Alie en Hytham Bzeih.
Nadat we helemaal waren volgestopt met al het lekkers en na het maken van vele foto's, maakten we een korte rit naar de moeder van Yasser, Jamal, Alie en Hytham Bzeih.
Ook daar werden we weer ontvangen in alle vriendelijkheid door de moeder van de de net genoemde personen.
In de gang stonden we een moment stil met elkaar bij de foto's van de twee overleden broers. We waren allemaal erg emotioneel op dat moment.
Vervolgens heeft Jamal ons rondgeleid door het huis van zijn moeder en het huis in aanbouw van hem zelf. We eindigden op het dak van de woning waar we een heel mooi uitzicht hadden op het dorp Sibqin en de omgeving. Het was voor ons een openbaring om te zien want we hebben nooit geweten dat het dorp Sibqin zo kort bij onze post lag! Ook hadden we vanaf hier een goed overzicht op de posten in die buurt lagen. Heel bijzonder!
Daarna gingen we weer terug naar het huis van moeders om thee te drinken en ons klaar te maken voor vertrek naar de post 720 B. Nadat de kussens en waterflessen in de pick-up 4x4 waren geladen konden we op weg.
Vervolgens heeft Jamal ons rondgeleid door het huis van zijn moeder en het huis in aanbouw van hem zelf. We eindigden op het dak van de woning waar we een heel mooi uitzicht hadden op het dorp Sibqin en de omgeving. Het was voor ons een openbaring om te zien want we hebben nooit geweten dat het dorp Sibqin zo kort bij onze post lag! Ook hadden we vanaf hier een goed overzicht op de posten in die buurt lagen. Heel bijzonder!
Daarna gingen we weer terug naar het huis van moeders om thee te drinken en ons klaar te maken voor vertrek naar de post 720 B. Nadat de kussens en waterflessen in de pick-up 4x4 waren geladen konden we op weg.
Na een korte rit gingen we het dal in over een zeer slechte weg. vervolgens werden we tegengehouden door twee mannen met luchtbuks. Dat was camouflage, want het waren mannen van de Hez. Na wat overleg kregen we de mededeling dat we er over enkele uren er wel in mochten. Dus omkeren en op weg naar Naqoura.
Eenmaal aangekomen bij de kustweg gingen we op weg naar het zuiden waar we de voormalige post 7-18 in Almara bezochten. Waar post 7-18 eens was, is nu een Libanese post.
Post 7-1a aan de kustweg, de eerste post als je van Israël komt. De scheidingspost tussen Unifil en de christelijke milities van Haddad gesteund door Israël.
Verderop kwamen we post 7-1a tegen en vervolgens de witte mooie kliffen waar we gestopt zijn om alles vast te leggen. Post 7-1a, 7-18 en Tyres, prachtig uitzicht!
Echt onvoorstelbaar dat je daar na 32 jaar weer bent...
In Naqoura aangekomen gingen we op zoek naar een herkenningspunt, maar dat viel echt tegen. Je rijdt nu langs een hoge dikke betonnen muur die er vroeger niet was. Deze muur is geplaatst na aanslagen op de VN.
Ik zag op een gegeven moment het oude huis van het hoofdkwartier, en toen vielen de puzzelstukjes in elkaar! We moesten iets terug om naar de plek te gaan waar het oude ziekenhuis zou moeten staan, achter de hoge muur.
Henny en ik zijn uitgestapt om te vragen aan de VN soldaten of we goed zaten. Zij verwezen ons door naar de volgende ingang. Eenmaal daar aangekomen hebben we gevraagd of we naar binnen mochten om een foto te maken. Ik (Andre) moest lullen als Brugman, mijn verhaal vertellen en mijn oude VN pas laten zien. Mijn baret hielp ook mee op dat moment. We werden onder begeleiding binnen gelaten - en... wat zag ik tot mijn verbazing? - het oude ziekenhuis was verdwenen! Er staat nu een nieuw stenen ziekenhuis. Na daar een foto van gemaakt te hebben, we te horen kregen dat deze VN soldaten een diep respect voor ons hadden en na veel handen geschud te hebben, zijn we vertrokken op weg naar post 720 B.
Onderweg hebben we wat voorraden voor de avondmaaltijd ingeslagen bij de kraampjes langs de weg.
Post-720b 1982 .
De slaap tent met er voor kampvuur plaats
Wacht kotje voor de nacht.
Dixi anno 1982 Henny baaaah
We gingen rechtsaf, op pad om voor de tweede keer te proberen om de waddie in te gaan. We moesten nog een paar km verder over een zeer slechte weg. Gelukkig reden we in een truck die voor dit terrein geschikt was. Dit was trouwens de weg naar post 7-20 bravo. Het ging echt gebeuren...dit was waarvoor we waren gekomen. Na ongeveer 3 kwartier rijden, kwamen we bij een open plek aan. We werden onthaald door een tiental mannen.
Ik zag op een gegeven moment het oude huis van het hoofdkwartier, en toen vielen de puzzelstukjes in elkaar! We moesten iets terug om naar de plek te gaan waar het oude ziekenhuis zou moeten staan, achter de hoge muur.
Zwedmedcoy 1982
Henny en ik zijn uitgestapt om te vragen aan de VN soldaten of we goed zaten. Zij verwezen ons door naar de volgende ingang. Eenmaal daar aangekomen hebben we gevraagd of we naar binnen mochten om een foto te maken. Ik (Andre) moest lullen als Brugman, mijn verhaal vertellen en mijn oude VN pas laten zien. Mijn baret hielp ook mee op dat moment. We werden onder begeleiding binnen gelaten - en... wat zag ik tot mijn verbazing? - het oude ziekenhuis was verdwenen! Er staat nu een nieuw stenen ziekenhuis. Na daar een foto van gemaakt te hebben, we te horen kregen dat deze VN soldaten een diep respect voor ons hadden en na veel handen geschud te hebben, zijn we vertrokken op weg naar post 720 B.
Onderweg hebben we wat voorraden voor de avondmaaltijd ingeslagen bij de kraampjes langs de weg.
Cynisme. Albert Jonker.
We gingen rechtsaf, op pad om voor de tweede keer te proberen om de waddie in te gaan. We moesten nog een paar km verder over een zeer slechte weg. Gelukkig reden we in een truck die voor dit terrein geschikt was. Dit was trouwens de weg naar post 7-20 bravo. Het ging echt gebeuren...dit was waarvoor we waren gekomen. Na ongeveer 3 kwartier rijden, kwamen we bij een open plek aan. We werden onthaald door een tiental mannen.
Jamal heeft als klein kind hier veel gespeeld.
Goh.. zeiden we tegen elkaar... hier zwommen en wasten we ons. We kregen er kippenvel van.... Daar stonden we dan, op een plek waar geen unifiller zou kunnen komen zonder toestemming.... Na wederom thee (het komt inmiddels bijna alle gaten uit) en veel op de foto, moesten we ons verhaal vertellen.
Na een half uur gingen we nog iets verder en kwamen we aan op de splitsing waar vroeger onze post was. Helaas was het er erg dichtbegroeid met planten en bomen waardoor we goed moesten zoeken naar herkenningspunten. Het bleef een beetje giswerk... we wisten dat we er stonden... maar helemaal precies wisten we het niet.
Dit was de klim om nooit te vergeten
Maar ach, we zijn er geweest! Na ongeveer een half uur zijn we terug gegaan naar de mannen, die inmiddels aan het inpakken waren, het werd immers al laat.
We zagen een oud bankje met een losse zitting, waar een aantal spullen uitkwamen. Ik had al zo'n vermoeden..... Vervolgens zijn we weer in de auto gestapt voor de terugreis. Ditmaal via een andere, veel steilere weg.
Enkele mannen van H die meereden terug.
Nieuwe weg vanaf 7-20b naar Sibqin.
Halverwege zijn we even gestopt om de gevonden spullen te verstoppen ;) Daarna vervolgden we onze weg. We zijn weer teruggegaan naar de moeder van Jamal waar een gigantische maaltijd voor ons klaar stond. Grappig detail; we moesten met de mannen in een grote woonkamer eten. In onze hand een flinke pannenkoek om af te scheuren. Leuk, happen met je handen :) het was echt heerlijk! Helaas was even uitbuiken er niet bij.
Maar ach, we zijn er geweest! Na ongeveer een half uur zijn we terug gegaan naar de mannen, die inmiddels aan het inpakken waren, het werd immers al laat.
We zagen een oud bankje met een losse zitting, waar een aantal spullen uitkwamen. Ik had al zo'n vermoeden..... Vervolgens zijn we weer in de auto gestapt voor de terugreis. Ditmaal via een andere, veel steilere weg.
Halverwege zijn we even gestopt om de gevonden spullen te verstoppen ;) Daarna vervolgden we onze weg. We zijn weer teruggegaan naar de moeder van Jamal waar een gigantische maaltijd voor ons klaar stond. Grappig detail; we moesten met de mannen in een grote woonkamer eten. In onze hand een flinke pannenkoek om af te scheuren. Leuk, happen met je handen :) het was echt heerlijk! Helaas was even uitbuiken er niet bij.
Eenmaal buiten, werden we weer vol gegoten met thee en werden de plannen voor de volgende dag besproken. Er kwam een auto aangereden met een flink aantal zakken tabaksbladeren. Deze werden op een groot zeil gelegd, en alle vrouwen en kinderen begonnen de bladeren te rijgen aan een soort naald. Natuurlijk werden we erbij geroepen en zaten we in een no time mee te rijgen. Dit was een grappig moment en iedereen lag ook in een deuk om hoe we bezig waren.
Om een uur of negen zijn we weg gegaan en werden uitgezwaaid door onderhand heel het dorp Siddiqine.
Het was een mooie en emotionele dag voor iedereen. Een dag om nooit te vergeten. We zijn de famlie Bzeih en vrienden van de familie ook zeer dankbaar.
Trouwens, Rob van phworx, bedankt voor de shirts! Ze zitten goed en we hebben veel bekijks!
Nou dit was het voor vandaag....zoveel mee gemaakt in korte tijd..mochten we morgen bedenken dat we nog iets vergeten zijn, dan zullen we dat later aanvullen. Foto's volgen morgen :)!
Voor nu... een goede nachtrust... wordt vervolgd..
Link naar Unifilgebieden
