De rit van Chisinau, Moldavië naar Snyatyn in de Oekraïne.
Onze excuses voor het laat plaatsen van het blog, maar soms is de WiFi verbinding zo slecht, dan is het echt onmogelijk om te plaatsen, vandaar vanmorgen 2 etappes achter elkaar.
We hebben een gezellige avond gehad met jongens uit verschillende landen, heel goed voor je Engels.
Toen we vanmorgen in het restaurant aan kwamen was het net een sprookje, een ruimte zo keurig en netjes.
Lekker ontbeten en hierna snel weer op pad, we gaan terug via de Oekraïne omdat dit korter is voor ons, de tocht van Chisinau naar de grens is toch nog een behoorlijk stuk rijden.
Na een paar uur rijden komen we eindelijk aan bij de grensovergang. Stiekem nog een paar foto's gemaakt
Hier krijg je van een militair een papiertje met je kenteken erop geschreven, goed bewaren want anders..... Jawel bij de paspoort controle krijg je namelijk op dit papiertje een stempel :) Door naar het het volgende loket (worden jullie al tureluurs?), de tweede stempel op het papiertje, maar verder ging het soepel....
Gewoon doorrijden en bij de tweede slagboom het papiertje inleveren. André mocht door en ik, natuurlijk weer, niet...GRRRR. Ik miste een stempel, kon ik een kilometer terugrijden om deze alsnog te halen : (
Ondertussen had Dré naar de route geïnformeerd, er zouden weg afzettingen zijn, waarom begrepen we niet, gelukkig kwamen we daar snel genoeg achter, demonstratie's. We wilden eigenlijk geen toestanden, na veel gepraat in gebrekkig Engels hadden we de goede doorrij route gekregen.
Vol goede moed gingen we op weg naar de volgende bestemming, over super slechte wegen, zelfs de snelweg die we namen leek op een eerste de beste boerenlandweg in Nederland.
Na een flink aantal kilometers kwamen we aan bij een grote kruising, hier werden we staande gehouden door de politie, niet alleen wij, iedereen was aan de beurt. Uit de gebaren bleek dat we niet rechtdoor mochten, met mensen en voertuigen was de weg afgezet, alles en iedereen werd tegen gehouden, midden op de snelweg!! Wij begrepen er geen bal van en in een onoplettend moment zijn we toch door gereden (meerderen deden dat), met alle risico's van dien.
Toen we bij een mensen massa aankwamen, die hoofdzakelijk uit vrouwen bestond, moesten we weer stoppen. Eerst begrepen we niets van elkaar, zij niets van onze taal en wij niets van hun taal. Na veel gebaren en gelach en het kleine beetje Engels wat ze nog verstonden, gaven onze kenteken platen de doorslag, we mochten verder; toeristen mochten gelukkig verder. We hadden hier wel over gelezen in de krant maar dachten dat het in het Oosten was, niet dus!
Na een kilometer of 10 wederom politie die ons tegenhield en zei dat we terug moesten keren, niemand mocht er door, weer stonden we vast... na wat gebaren liet de politie ons door en mochten we het proberen. Zo kwamen we aan bij de volgende grote groep vrouwelijke demonstranten.
Er was voor ons geen alternatieve weg, via Roemenië was vreselijk omrijden, dat wilden we niet. Dus reden we rustig door naar de groep mensen, dit keer waren het er veel en veel meer.
"Tot hier en niet verder" zei een grote vrouw tegen André, met het voorwiel tussen haar knieën geklemd. Ze gebaarde, was vastberaden en keek een beetje boos naar André. Die bleef lachen en probeerde haar aan het verstand te brengen dat hij naar huis wilde naar zijn kinderen. De vrouw deed een stap opzij, André maakte op de motor een buiging voor haar; lachen, gieren, brullen in de hele groep. Nadat een fotograaf een foto van ons had gemaakt mochten we eindelijk weer verder.
We dachten dat we het nu wel gehad hadden, maar nee hoor wederom politie op de weg. Weer gevraagd of we het mochten proberen. "Probeer het maar" zei de agent, "op eigen risico".
Dit keer leek het wel of de weg hermetisch afgesloten was, maar we vonden al snel een gaatje over een smal stoepje en na de goedkeuring van de demonstranten konden we er door.
Het gaf mij een raar gevoel, maar André zag de lol er wel van in, "avontuur" zei hij, "blijven lachen!!!" Daar kom je het verste mee, is zijn motto, zo reden we verder.
Jonge jonge wat hebben onze motoren het zwaar te verduren hier in de Oekraïne.
Op een gegeven moment reden we door een dorpje genaamd Snyatyn, geen idee hoe je het uitspreekt, we waren het ook wel zat na een dag als vandaag.
We vroegen een paar lokale jongeren of zij de weg wisten naar een hotel of iets dergelijks, hier heen en daar heen maar niemand wist precies hoe of wat, tot er een andere jongen naar ons toe kwam, hij wenkte om mee te gaan en begon te rennen. Jee wat ging hij hard, Bolt was er niets bij. Op een gegeven moment wenkte hij ons een straatje in te gaan, "hotel" zei hij en inderdaad hier stond een prachtig gebouw.
Wat kost een nacht? De vrouw zei "200" dit is omgerekend €18,- gelijk gedaan natuurlijk.
Na zo'n vermoeiende dag is een douche heerlijk en waren we klaar om een hapje te gaan eten. We vroegen aan de eigenares waar dit zou kunnen; "bij de buren" zei ze. Daar keken ze enigszins verbaasd. "Kunnen we hier eten?" En ja hoor dit kon en we hebben hier tot sluitingstijd gezeten. De man een heerlijke maaltijd en 3 flinke pullen bier en dat voor, echt niet gelogen, € 13,50. We hadden tegelijkertijd de laptop gepakt en getracht het blog bij te werken. Voor een groot deel lukte dit, alleen de foto's wilden niet. Vandaar dat het allemaal iets verlaat was.
Om half 12 zijn we maar gaan slapen om de volgende dag richting Polen te vertrekken.
Welterusten.
Groeten André en Henny
