Goedemorgen volgers,
Na afscheid te hebben genomen van het hotel en van de jongelui van het Turkse restaurant zijn we op weg gegaan naar Galati. We waren nog maar net op weg of de eerste stapelwolken dienden zich al aan en ja hoor, daar kwamen de eerste druppels uit de hemel. Eerst nog twijfel of we wel of geen regenpakken aan zouden doen, maar na zo'n kilometer zijn we toch maar onder een viaduct gestopt om ons in het pak te hijsen. We hadden zo iets van, beter nat van het zweet dan door en door nat en koud van de regen. Eenmaal op weg viel de regen wel weer mee en schoten we lekker op. Nog even gestopt bij een vliegveld waar net twee Amerikaanse vrachtvliegtuigen waren geland, het bordje verboden te fotograferen zagen we niet .... het resultaat leuke foto's en film.
Op een gegeven moment stuurde de navigatie ons over zeer slechte landwegen met gaten zo groot als badkuipen en door kleine arme boeren dorpen, waar de tijd nog stil staat.
En ja hoor, BINGO, midden tussen de korenvelden begint de motor van André te slingeren omdat de achterband leeg liep. En wat nu?? In geen velden of wegen een dorp te zien.
De motor ontdaan van de koffers en het wiel er uit gehaald, plakken ter plekke was geen optie.
Terwijl André met het achterwiel achter op de motor van Henny op zoek ging naar een banden speciaalzaak, bleef Henny met de stapel koffers en de motor van André langs de weg wachten.
Na een kilometer of 2 ben ik gestopt bij een loonwerker en met handen en voeten gevraagd of zij de band konden repareren.
Met vele gebaren heb ik ze gevraagd of ik op de kruising naar links of naar rechts moest om bij een banden speciaal zaak te komen. Er stonden tien tandloze Roemenen naar links te wijzen en eenmaal weer op weg zag ik de bui al hangen; de volgende stad was zeker 60 kilometer verderop en bereikbaar over zeer slechte wegen.
Zestig kilometer verderop leek me eigenlijk wel onlogisch omdat er naar mijn mening behoorlijk wat banden stuk gereden moesten worden op zulke slechte wegen en inderdaad in een dorp 10 kilometer verderop kwam ik in een dorpscafé terecht, het bier vloeide rijkelijk en de tandloze stamgasten waren zeer spraakzaam.
Ik begreep uit hun gebaren dat ik ergens links een straat in moest, ze probeerden het huisnummer en de straatnaam op mijn tank te schrijven, maar ik begreep ook hier niets van.
Uiteindelijk vond ik iemand die te ver in het glaasje had gekeken, bereid mij in de auto voor te gaan naar het adres waar de band gerepareerd zou worden.
Daar eenmaal aangekomen had ik mijn twijfels; was dit wel het juiste adres?
Toch maar de stoute schoenen aangetrokken en aan het hek gerammeld. En ja hoor.... er kwam een zeer oude kleine vrouw aan, ik maakte haar duidelijk dat ik een lekke band had, zij gaf aan dat ik op een bankje moest gaan zitten, ik had wederom weer veel bekijks. Uiteindelijk kwam er een oude man aan zetten die mobiel ging bellen, ik moest de band van de motor afhalen en met hem de tuin in lopen. Ik was op zoek naar een garage maar kon deze niet ontdekken, we kwamen aan bij een oud afdakje waar een zeil voor hing,
deze werd opzij geschoven en ik was echt verbaasd, er stond een machine om de banden af te nemen en een compressor. Meteen een positief gevoel "dit gaat lukken!" De man ging op een krukje zitten en gebaarde mij dat ik ook moest gaan zitten; het positieve gevoel was meteen weer verdwenen. Ik stond op en ging het ventiel dopje er uit draaien, de man gebaarde dat ik dat niet moest doen.
Ik dacht "je kan me wat" ik wil dat die band klaar is. Uiteindelijk kwam er een jonge man aan die de reparatie zou uitvoeren, hij wou een gat maken met een priem op de plek waar we net de spijker uit gehaald hadden, no way, dit kan niet, dit is een wiel met een binnenband, die moet geplakt worden.
Toen ze dit eenmaal door hadden werd na veel martelen de band er af gehaald, geplakt en er weer opgezet, wat een opluchting.
Ik maar eens gevraagd wat het ging kosten, ik begreep er helemaal niks van natuurlijk dus gaf de man een briefje van 50 Lei, omgerekend 22 euro. Dit was veel te veel zei de oude man en gaf me de helft weer terug, ik heb ze uiteindelijk een dikke fooi gegeven, blij dat mijn band weer hard was :) En zo ben ik weer op weg gegaan naar Henny die bij mijn motor zat te wachten.
Ik kreeg de slappe lach dat ik aan kwam, Henny zat achter de motor op een stoeltje, ziels alleen, met een schroevendraaier in zijn mouw als wapen tegen mogelijke aanvallers, mooi om te zien.
Het wiel gemonteerd, benzine lek bij de andere motor opgelost en weer op weg naar het dorp waar ik de band geplakt had. En nee hè, weer een storing, nu de standaard schakelaar die het begaf door de vele schokken van de gaten in de weg. Gelukkig snel opgelost, aangekomen bij het café waar het wel oorlog leek, een dronkaard die alles bij elkaar schreeuwde, desondanks toch maar wat te drinken gekocht.
https://www.google.nl/maps/@44.717821,28.377962,3a,75y,180h,90t/data=!3m4!1e1!3m2!1sgBHl0leOQYtfeAN-du1dYw!2e0
Nadat we foto's gemaakt hadden zijn we naar het enigste restaurant aan de andere kant van de straat gegaan om onze maag te vullen. Hierna op weg naar Braila, de pond over de rivier genomen en op zoek naar een hotel.
Het was ook al weer 19.00 uur en we vonden het wel genoeg zo.
Morgen zien we wel weer verder want het regent hard buiten.
Gr. Henny & André
Na afscheid te hebben genomen van het hotel en van de jongelui van het Turkse restaurant zijn we op weg gegaan naar Galati. We waren nog maar net op weg of de eerste stapelwolken dienden zich al aan en ja hoor, daar kwamen de eerste druppels uit de hemel. Eerst nog twijfel of we wel of geen regenpakken aan zouden doen, maar na zo'n kilometer zijn we toch maar onder een viaduct gestopt om ons in het pak te hijsen. We hadden zo iets van, beter nat van het zweet dan door en door nat en koud van de regen. Eenmaal op weg viel de regen wel weer mee en schoten we lekker op. Nog even gestopt bij een vliegveld waar net twee Amerikaanse vrachtvliegtuigen waren geland, het bordje verboden te fotograferen zagen we niet .... het resultaat leuke foto's en film.
Op een gegeven moment stuurde de navigatie ons over zeer slechte landwegen met gaten zo groot als badkuipen en door kleine arme boeren dorpen, waar de tijd nog stil staat.
En ja hoor, BINGO, midden tussen de korenvelden begint de motor van André te slingeren omdat de achterband leeg liep. En wat nu?? In geen velden of wegen een dorp te zien.
De motor ontdaan van de koffers en het wiel er uit gehaald, plakken ter plekke was geen optie.
Terwijl André met het achterwiel achter op de motor van Henny op zoek ging naar een banden speciaalzaak, bleef Henny met de stapel koffers en de motor van André langs de weg wachten.
Na een kilometer of 2 ben ik gestopt bij een loonwerker en met handen en voeten gevraagd of zij de band konden repareren.
Met vele gebaren heb ik ze gevraagd of ik op de kruising naar links of naar rechts moest om bij een banden speciaal zaak te komen. Er stonden tien tandloze Roemenen naar links te wijzen en eenmaal weer op weg zag ik de bui al hangen; de volgende stad was zeker 60 kilometer verderop en bereikbaar over zeer slechte wegen.
Zestig kilometer verderop leek me eigenlijk wel onlogisch omdat er naar mijn mening behoorlijk wat banden stuk gereden moesten worden op zulke slechte wegen en inderdaad in een dorp 10 kilometer verderop kwam ik in een dorpscafé terecht, het bier vloeide rijkelijk en de tandloze stamgasten waren zeer spraakzaam.
Ik begreep uit hun gebaren dat ik ergens links een straat in moest, ze probeerden het huisnummer en de straatnaam op mijn tank te schrijven, maar ik begreep ook hier niets van.
Uiteindelijk vond ik iemand die te ver in het glaasje had gekeken, bereid mij in de auto voor te gaan naar het adres waar de band gerepareerd zou worden.
Daar eenmaal aangekomen had ik mijn twijfels; was dit wel het juiste adres?
Toch maar de stoute schoenen aangetrokken en aan het hek gerammeld. En ja hoor.... er kwam een zeer oude kleine vrouw aan, ik maakte haar duidelijk dat ik een lekke band had, zij gaf aan dat ik op een bankje moest gaan zitten, ik had wederom weer veel bekijks. Uiteindelijk kwam er een oude man aan zetten die mobiel ging bellen, ik moest de band van de motor afhalen en met hem de tuin in lopen. Ik was op zoek naar een garage maar kon deze niet ontdekken, we kwamen aan bij een oud afdakje waar een zeil voor hing,
deze werd opzij geschoven en ik was echt verbaasd, er stond een machine om de banden af te nemen en een compressor. Meteen een positief gevoel "dit gaat lukken!" De man ging op een krukje zitten en gebaarde mij dat ik ook moest gaan zitten; het positieve gevoel was meteen weer verdwenen. Ik stond op en ging het ventiel dopje er uit draaien, de man gebaarde dat ik dat niet moest doen.
Ik dacht "je kan me wat" ik wil dat die band klaar is. Uiteindelijk kwam er een jonge man aan die de reparatie zou uitvoeren, hij wou een gat maken met een priem op de plek waar we net de spijker uit gehaald hadden, no way, dit kan niet, dit is een wiel met een binnenband, die moet geplakt worden.
Ik maar eens gevraagd wat het ging kosten, ik begreep er helemaal niks van natuurlijk dus gaf de man een briefje van 50 Lei, omgerekend 22 euro. Dit was veel te veel zei de oude man en gaf me de helft weer terug, ik heb ze uiteindelijk een dikke fooi gegeven, blij dat mijn band weer hard was :) En zo ben ik weer op weg gegaan naar Henny die bij mijn motor zat te wachten.
Ik kreeg de slappe lach dat ik aan kwam, Henny zat achter de motor op een stoeltje, ziels alleen, met een schroevendraaier in zijn mouw als wapen tegen mogelijke aanvallers, mooi om te zien.
Het wiel gemonteerd, benzine lek bij de andere motor opgelost en weer op weg naar het dorp waar ik de band geplakt had. En nee hè, weer een storing, nu de standaard schakelaar die het begaf door de vele schokken van de gaten in de weg. Gelukkig snel opgelost, aangekomen bij het café waar het wel oorlog leek, een dronkaard die alles bij elkaar schreeuwde, desondanks toch maar wat te drinken gekocht.
https://www.google.nl/maps/@44.717821,28.377962,3a,75y,180h,90t/data=!3m4!1e1!3m2!1sgBHl0leOQYtfeAN-du1dYw!2e0
Nadat we foto's gemaakt hadden zijn we naar het enigste restaurant aan de andere kant van de straat gegaan om onze maag te vullen. Hierna op weg naar Braila, de pond over de rivier genomen en op zoek naar een hotel.
Het was ook al weer 19.00 uur en we vonden het wel genoeg zo.
Morgen zien we wel weer verder want het regent hard buiten.
Gr. Henny & André
