ETAPPE 11 Eeste dag zuid libanon Unifil gebied.

Goedemorgen volgers.

 Dit is de eerste echte dag van het doel van onze reis zuid Libanon  waar we het toenmalige Dutchbatt Unifil gebied willen bezoeken zoeken na 32 aar.

Na ontbijt in het restaurant van hotel zouden we Jamel Bzeih ontmoeten die hier naar Libanon toegekomen was i.v.m met slechte gezondheid van zijn zuster. Na koffie  gaf Jamal ons de planning door zoals hij en zijn familie al hadden uitgestippeld. We zouden met hem samen op de motor naar het dorp Siddiqine gaan. Waar zijn Familie bij elkaar woont.
Maar eerst nog even samen met Jamal onderweg een krans uitzoeken voor het graf van Yasser.
Met de tekst er op in het arabies : Nooit geweten wie je was maar nooit uit onze gedachten.
Na een rit over slechte wegen en vele bochten werden we binnen gehaald met veel getoeter van auto's door de kinderen van de familie Bzeih..
Eerste stop was bij Ali Bzeih de broer van Jamel en Hytham Bzeih die we eerder die ochtend al hadden ontmoet in Sour/Tyres. Daar werden we door de vrouw en zijn kinderen ontvangen met een bos bloemen en echte Libanese koffie met veel lekkernij er bij.. Tijden de het drinken van de thee werden we opgeschrikt door een enorme explosie. Je zag gelijk dat de moeder en de kinderen in mekaar doken. Zo zit de schrik nog in. Dit is niet normaal hier. maar ze wisten niet wat er aan de hand was. Nadat we helemaal  zijn volgestopt en na het maken vele foto's gingen we een korte rit naar de moeder van Jasser Jamal, Alie, Hytham Bzeih.
Daar werden we weer ontvangen in alle vriendelijkheid door de moeder van de de net genoemde namen.
We stonden samen in de gang om stil te gestaan bij de foto's van de twee overleden broer. We waren allemaal erg emotioneel op dat moment. Vervolgens heeft Jamal ons rond geleid door het huis van zijn moeder en het huis in aanbouw van hem zelf en we eindigden op het dag van de woning waar we een heel mooi uitzicht hadden van het dorp Siddiqine en de omgeving waar was te zien hoe alles eigenlijk in elkaar zat in de omgeving. En dat was voor ons een openbaring want we hebben nooit geweten dat het dorp Siddiqine zo kort bij onze post lag. Vandaar uit kregen we nu voor het eerst een goed overzicht waar de posten in die buurt lagen.
We zijn daar na weer naar het huis van moeders gegaan om thee te drinken en ons klaar te maken voor vertrek  naar de post 720 B. Nadat de kussens, waterflessen in pick-up 4x4 waren geladen konden we op weg.
Na korte rit gingen we het dal in over zeer slechte weg.na een kilometer werden we tegen gehouden door twee mannen met luchtbuks. Dat was cammoeflage want het waren mannen van de Hez. Na wat overleg en met de mededeling dat we over enkele uren er wel in mochten. Dus omkeren en op weg naar Naqoura.
Eenmaal aangekomen bij de kustweg gingen we op weg naar het zuiden waar we de  voormalige post 7-18
in Almara. Waar post 7-18 geweest is, is nu een  Libanese post. Verder op kwamen we post 7-1 tegen en dan heb je de witte mooie kliffen waar we gestopt zijn om alles vast te leggen richting 7-1   7-18 en Tyres prachtig uitzicht onvoorstelbaar dat we na 32 jaar daar weer bent. heel apart gevoel geeft het.
Eenmaal in Naqoura aangekomen gingen we op zoeken naar herkenningspunt maar dat viel echt tegen.
Want je rijd langs een hoge dikke betonen muur die er vroeger niet was. Die is geplaatst na aanslagen op de VN. Ik zag op het gegeven moment het oude huis van het hoofdkwartier.
En toen vielen de puzzelstukken in mekaar voor me. Dus we moesten iets terug om naar de plek waar het oude ziekenhuis zou moeten staan achter de hoge muur. Henny en ik zijn uitgestapt om te vragen aan de VN soldaten of we goed zaten. die verwezen ons door naar de volgende ingang. Eenmaal daar aangekomen hebben we gevraagd of we naar binnen mochten om een foto te maken,  moest  ik lullen als brugman en me verhaal vertellen en me oude VN pas laten zien en me baret hielp ook mee op dat moment. We werden onder begeleiding binnen gelaten en wat zag ik tot me verbazing het ziekenhuis was verdwenen daarvoor in de plaatst was voor een nieuw stenen ziekenhuis. Daar een foto gemaakt hebben zijn we het terrein weer verlaten nadat we te horen kregen dat deze VN soldaten een diep respect voor ons hadden en na veel handen geschud te hebben zijn we vertrokken op weg naar post 720 B. Onderweg wat voorraden voor de avondmaaltijd ingeslagen te hebben bij wat kraampjes langs de weg. 

Deel 2

We gaan rechtsaf. We gaan voor de tweede keer proberen om de waddie in te gaan, het was zeker nog een paar km verder over een zeer slechte weg. Dit was trouwens de weg naar  post 7-20bravo. het gebeurde echt dit was waarvoor we waren gekomen. Gelukkig reden we in een truck die voor dit terrein geschikt was.na ongeveer 3 kwartier kwamen we bij een open plek aan. We werden onthaald door een tien tal mannen.

Go zeiden we tegen elkaar hier zwommen en wasten we ons. Kippenvel kreeg ik ineens we waren er daar waar geen unifillers zouden kunnen komen zonder toestemming. Na wederom thee( het komt bijna alle gaatjes uit inmiddels) en veel op de foto, moesten we ons verhaal vertellen.

 Na een half uur gingen we nog iets verder toen kwamen we aan op de spliting waar vroeger onze post was. Helaas was het er al weer dicht begroeid met planten en bomen zodat we goed moesten zoeken naar herkenning's punten, maar het bleef gissende we wisten dat we er stonden maar precies nee. Maar ach we zijn er geweest en na ongeveer een half uur zijn we terug gegaan naar de mannen iets terug, die inmiddels aan het inpakken waren het werd immers al laat. En wat ik al vermoeden was ook zo er stond een oud bankje met een losse zitting ,waar een aantal mooi wapens uitkwamen. Nadat we hadden ingestapt waren zijn we weer terug gegaan nu via een andere weg , steiler dan de heen reis.

Halverwege even stoppen om de wapens te verstoppen. Vervolgden we onze weg. We zijn weer terug gegaan naar de moeder van Jamal. Waar een gigantiese  maaltijd voor ons klaar stond. Grappig we moesten met de mannen in een grote woonkamer eten en een flinke pannenkoek, en happen met je handen heerlijk heerlijk was het.Helaas was even uitbuiken er niet bij.

Nadat we weer buiten zaten werden we al weer vol gegoten met je raad het al cjay. En werden de plannen voor de volgende dag besproken.Er kwam inmiddels een auto aan met een flink aantal zakken tabaks bladeren.Die op een groot zeil werden gelegd,en alle vrouwen en kinderen begonnen te rijgen aan een soort naald. Natuurlijk werden we erbij geroepen en zaten we in een no. time mee te rijgen met de tabaks bladeren.Grappig was het en iedereen lag ook in een deuk om hoe we bezig waren. Om een uur of  negen zijn we weg gegaan en werden uit gezwaaid door onderhand heel het dorp Siddiqine.Het was een mooie en emotionele dag voor iedereen. Morgen meer

Etappe 10: We zijn in Libanon!

Hallo allemaal,

Nadat we woensdagmorgen zijn opgestaan, (we moesten er om 12.00 uur uit) hebben we rustig kunnen opruimen en inpakken. Daarna zijn we eerst maar eens de haven in gegaan om wat foto's te schieten en natuurlijk moest er ook wat te snaaien voor onderweg in de tas. 

André had zich  nog even lekker laten scheren bij de kapper. Per slot van rekening hoefden we ons pas om 3 uur te melden bij het kantoor die de tickets voor de overtocht had geregeld. Tjonge.... wat duurt wachten dan lang....maar geduld word meestal beloond.... 

                               

Na aanmelding moesten we zo'n 2 kilometer rijden naar het schip, waar we weer een uur moesten wachten.  Uiteindelijk konden we om 19.00 uur op de boot en om 21.00 vertrok de boot....In no time was het donker om ons heen (uiteraard was het schip verlicht). Al gauw raakten we met verschillende mensen uit allerlei landen aan de praat, want wat doen een paar gekke Nederlanders op een schip naar Libanon.

                                      Uitgang i.p.v Ingang

                                            Nu wel de ingang.

                                        Waar wil je heen ?

De tocht, die 12 uur duurde was best wel vermoeiend. Maar ja, waar kan je slapen op een schip dat alleen maar tafels en stoelen heeft?.... Ach... Dre slaapt overal.. en ik ben maar op de grond gaan liggen onder een tafel. Dat zou ik normaal gesproken niet doen... maar ik was gebroken! Gelukkig met oordoppen in want er was er nu niet 1, maar een heel orkest dat lag te snurken :). Na een paar uurtjes slapen (prettig was het niet).. werden we wakker en gingen we wandelen, even buiten kijken.. en werd het licht. Uiteindelijk na 10 uur, hesen ze de Libanese vlag in de top. En dat betekende dat we er of waren, of in ieder geval binnen de grens van vaste land waren.

Niet dus..... het duurde gewoon nog 2 uur voor we land zagen. Eindelijk kwam de haven steeds dichterbij, waar we dan ook na precies 12 uur varen aan kwamen! Nu nog van de boot af...Nou, 'appeltje eitje' zou je denken.... mooi niet dus, eerst alle vrachtwagens, 2 motoren uit Nederland, en daarna pas de passagiers...

We moesten onze kentekens inleveren??? Maar ja, je  doet het maar... en natuurlijk zouden we ze terug krijgen bij  de paspoorten die we ook hadden ingeleverd. Eindelijk werden onze namen omgeroepen en mochten we het schip verlaten, exclusief paspoort en kenteken..... Die zouden we terug krijgen bij de douane controle..... Niet dus! 

We werden meegenomen door iemand in een auto en naar een kantoor gebracht waar ze ons verplichten een of andere verzekering van 180 dollar de man af te sluiten,  terwijl we onze eigen verzekering hadden geregeld vanuit Nederland. We hebben gepraat als Brugman, en ondanks dat we vanuit Nederland zelf alles hadden geregeld, kregen we niets terug en moesten we zelfs op een gegeven ogenblik onze motoren achter een hek zetten. Zodra we de verzekeringspapieren lieten zien die we nodig hadden, zouden we de motoren terug krijgen.... Ja maar hoe dan vroegen we, 'take a taxi' zeiden ze. 

Zo gezegd zo gedaan, liepen we langs de douane de poort uit. En de eerste de beste auto ( een Mercedes ) die bij ons in Nederland zelfs bij de sloop niet meer word ingenomen, bracht ons daar waar we dachten heen te gaan....hoopten we!  De chauffeur wist niet eens de weg en al toeterend en scheldend vervolgden we onze weg. We hadden haast omdat het kantoor hier om 4 uur sluit. Uiteindelijk waren we net op tijd. Ze verwachten ons al ...raar?  Nee... alles lag keurig netjes klaar. Hup betalen en weg wezen...

Binnen een uur waren we weer terug, let wel; het was toen al weer 16.30! Haha; nou meneer hier zijn de papieren, we willen onze sleutels en motoren. terug...Even checken en gaan...

Niet dus....en nu werden we echt boos! Er klopt niets van jullie verzekering zei de politieagent. En weet je wat? Laat jullie motor hier maar 9  dagen staan,  die kan je terug krijgen als jullie weer terug gaan naar Nederland....

Verdere details zullen we jullie hier over besparen; wat er allemaal gebeurd is...met name gezegd... We hebben Uiteindelijk toch maar die 180 betaald om onze reis voort te zetten en mochten om 18.40 de douane door.

We zijn gelijk op weg gegaan naar Sour/Tyre, per slot moesten we nog zo'n 198 km rijden! We hadden besloten omdat toch in 1 keer te doen. Toen we eindelijk Tripoli uit waren en hadden getankt, vervolgden we onze reis. Na enkele 10-tallen kilometers viel er bij een vrachtwagen een pallet gips of kalk van zijn lading.... We moesten vol in de ankers omdat de weg 1 witte stofwolk was waar je amper door kon. Toen we eruit kwamen waren we net spoken in een wit pak ;). Weer schrikken dus....
Het was al donker geworden (het wordt hier al om een uur of 7 donker) toen we Beiroet in reden. Tsjonge.... wat een verschrikkelijke grote stad is dat! Duurde een klein uur voor we Beiroet  uit waren. En ook hier werden je lef en stuurkunsten op de proef gesteld. Henny werd zelfs een paar keer aangetikt tegen zijn koffer. Eenmaal de stad uit, was het nog 70 kilometer doorkachelen door verschillende plaatsen. Onder andere de plaats Saida waar een motor rijverbod is. Maar na wat tekst, gebarentaal van Andre konden we daar ook door rijden. Ik moet zeggen dat valt niet mee , de wegen zijn slecht verlicht en de auto's rijden hier allemaal met groot licht. Om 22.40 uur kwamen we aan op de plaats van bestemming: bij het Murex- hotel in tyrre.... Boos, moe (en helaas geen tijd voor het blog) hebben hebben we ingecheckt. Snel onder de douche en gelijk slapen!

Gelukkig zag de donderdag er een stuk beter uit na de nachtrust en een goed ontbijt! Het was een prachtige dag met veel bijzondere ontmoetingen en bezoeken...!.

Morgen meer over vandaag.

Wij wensen jullie een goede nachtrust!