Na ons hachelijke avontuur van gisteren gingen we vandaag weer vol goede moed op pad. Even douchen, ontbijtje erin en rustig aan ingepakt; klaar voor de volgende rit.
We hadden afgesproken om van stad naar stad te navigeren...Om ver komen dat we weer op boeren landweggetjes te recht komen. De navigatie wil hier zijn eigen weg gaan soms. De wegen hier vergen veel concentratie en conditie. Je moet enorm uitkijken in het verkeer... iedereen en alles claimt gewoon voorrang. Weinig ruimte om dingen aan het toeval over te laten.
Na een kilometer of 30 kwamen we aan in Galali, een grote havenstad vlak bij de grens van Moldavië. Alles is hier oud en er wordt niet zo nauw gekeken op het milieu als bij ons. Grote fabrieken blazen van alles de lucht in...een grote wolk zwarte rook als een gebied zo groot als Pernis.
We werden door een gebied geloodst met ontzettend veel treinbanen, dus oppassen geblazen.
André rijdt normaal gesproken voor mij uit, maar nu reed hij tussen de rails en ik aan de buitenkant. Toen gebeurde het..... voor een bushokje vol mensen kwam hij - door de regenval niet te zien - in een kuil terecht en viel om in een grote plas water. Ik wilde hem direct helpen, maar kon zo gauw geen plek vinden om mijn motor te parkeren i.v.m. het slechte wegdek. Maar niemand - en er stonden wel zo'n 25 mensen - kwam in actie!
Toen veel water op de weg en gaten tussen rails
Boos als we hierom waren (en al scheldend) zijn we naar de kant gegaan. De klem die de koffer vastklikt was afgebroken en de handvatten zaten wat ontzet aan het stuur.. Koffer weer goed vast gezet met sjorband en de rest weer recht gedrukt konden we weer verder.Onze motoren hebben al heel wat te verduren en zien er ook niet meer uit.
Uiteindelijk weer op weg kwamen we na anderhalf uur uiteindelijk aan bij de grenspost, of iets wat er op moest lijken. "Paspoort!" gilde de vrouwelijke kapitein, het ging haar blijkbaar niet snel genoeg....
Helaas bleek dat ik (Henny) mijn groene kaart van de motor was vergeten....en moet nu steeds opnieuw een kaart kopen... Nou is dat op zich geen probleem...en de kosten zijn het ook niet.... maar dan....
Je wordt op pad gestuurd naar een loket. Geen geld omgewisseld..en natuurlijk geen bank te bekennen.... Kwamen we in een soort bouwkeet terecht waar ik inderdaad een groene kaart kon kopen. "Wat kost het?" zei ik. Drie euro.... maar arghhh... we hadden geen euro's meer!
Er werd ons verteld dat we bij het winkeltje iets verder op geld konden krijgen. Dus wij er naar toe.... en ja hoor het kon. Duizend Lei (66€) ...tsjonge wat een pak geld! Maar ja, ik had weer een kaart...leuk voor het plakboek straks ;).
Gelukkig konden we weer verder. Tot onze verbazing kwamen we na 4 km de volgende grenspost al weer tegen. Dit keer de Oekraïnse.... hier werd het weer iets anders. De controle was natuurlijk strenger en voor het eerst werden André zijn koffers geïnspecteerd... of we wapens bij ons hadden... Ook zijn pillen werden gecheckt. En ik moest ook hier weer eerst een groene kaart aanschaffen....al deden ze gelukkig niet zo moeilijk. Het was zo gepiept.
We hadden kennis gemaakt met een man die voor de Europese Unie werkte bij grensovergangen, die ook nog eens perfect Engels en Duits sprak. Hij vertelde ons dat de wegen vanaf hier alleen maar slechter en slechter zouden worden. Wij dachten dat het wel los zou lopen.....
Nou dat hebben we geweten! De beste man had dus echt gelijk! Wat zijn de wegen slecht..... De auto's gaan van links naar rechts over de weg om de gaten - die soms wel een meter, misschien wel meer, in doorsnede zijn - te omzeilen...Gaten van 10 a 20 cm diep! We moesten soms kilometers lang stapvoets rijden om de gaten te ontwijken.
Kwam er ook nog bij dat we de verkeerde afslag hadden genomen na de grens... en na 8 km de eerst roadblock tegen kwamen. Natuurlijk werden terug gestuurd.... Maar goed ook, want we reden dus niet richting Odessa.
Tot overmaat van ramp werd het weer ook steeds beroerder.... Pakken weer aan en verder hobbelen...
Op een gegeven ogenblik kwam er een tegenligger aan en hup.... een grote kuil vol vuile drab precies over André heen die ineens veranderde in een soort 'modder mannetje'...Het was uiteraard niet prettig voor hem... maar wel een komisch gezicht..... Eerst maar weer stoppen om het nodige modder van het glas van de helm en eigen bril af te poesen. Modder droop er af.
Van links naar rechts en niet harder als 80 over de snelweg (zoals ze dat hier noemen) en soms trager. We moesten opschieten want in het donker rijden is hier zelfmoord met een motor.
Na een lange dag kwam eindelijk Odessa in zicht. Je merkt de spanning op bij de mensen ook moesten we langs meer roadblocks naarmate we de plaats van bestemming naderden. Uiteindelijk - na 10 uur rijden - kwamen we net voor het begon te schemeren in Odessa aan. Wat en opluchting.
Maar ja, waar konden we een plek vinden om te overnachten? Inmiddels werd het donker.... Een hoop eenrichtingsverkeer...alles kris kras door elkaar...dus uitkijken geblazen. Door het oranje rijden is er hier niet bij, want dan geeft de andere kant al vol gas.
Gelukkig vonden we een hotel, maar de kosten waren 180 € per nacht.... Oeps iets te veel! We zochten verder...moe... en het weer werkte ook niet mee... Na veel een en weer gevraag en rijden kwam André een hotel tegen.
.JPG)
Ditmaal voor een prijs van 18 € p.p.p.n. De kamer stelde niet zo veel voor maar we konden douchen en slapen! Goed te doen voor 2 nachten.
Na ons gedoucht te hebben en onze motoren pal voor het hotel te hebben geparkeerd zijn we - jawel - nog maar even een broodje kebab gaan eten en hebben we een biertje gedronken in een wel heer bijzondere bar het leek wel een bordeel.
We zijn niet lang binnen geweest want voor ons eerste biertje voor ons stond viel André al bijna in slaap. Drie slokken en hup terug een hotel en bed in. André heeft zich maar half uitgekleed en viel als een blok in slaap. Dus stad een beetje verkennen, nee...
Tot morgen!
We hadden afgesproken om van stad naar stad te navigeren...Om ver komen dat we weer op boeren landweggetjes te recht komen. De navigatie wil hier zijn eigen weg gaan soms. De wegen hier vergen veel concentratie en conditie. Je moet enorm uitkijken in het verkeer... iedereen en alles claimt gewoon voorrang. Weinig ruimte om dingen aan het toeval over te laten.
Na een kilometer of 30 kwamen we aan in Galali, een grote havenstad vlak bij de grens van Moldavië. Alles is hier oud en er wordt niet zo nauw gekeken op het milieu als bij ons. Grote fabrieken blazen van alles de lucht in...een grote wolk zwarte rook als een gebied zo groot als Pernis.
We werden door een gebied geloodst met ontzettend veel treinbanen, dus oppassen geblazen.
André rijdt normaal gesproken voor mij uit, maar nu reed hij tussen de rails en ik aan de buitenkant. Toen gebeurde het..... voor een bushokje vol mensen kwam hij - door de regenval niet te zien - in een kuil terecht en viel om in een grote plas water. Ik wilde hem direct helpen, maar kon zo gauw geen plek vinden om mijn motor te parkeren i.v.m. het slechte wegdek. Maar niemand - en er stonden wel zo'n 25 mensen - kwam in actie!
Boos als we hierom waren (en al scheldend) zijn we naar de kant gegaan. De klem die de koffer vastklikt was afgebroken en de handvatten zaten wat ontzet aan het stuur.. Koffer weer goed vast gezet met sjorband en de rest weer recht gedrukt konden we weer verder.Onze motoren hebben al heel wat te verduren en zien er ook niet meer uit.
Uiteindelijk weer op weg kwamen we na anderhalf uur uiteindelijk aan bij de grenspost, of iets wat er op moest lijken. "Paspoort!" gilde de vrouwelijke kapitein, het ging haar blijkbaar niet snel genoeg....
Helaas bleek dat ik (Henny) mijn groene kaart van de motor was vergeten....en moet nu steeds opnieuw een kaart kopen... Nou is dat op zich geen probleem...en de kosten zijn het ook niet.... maar dan....
Je wordt op pad gestuurd naar een loket. Geen geld omgewisseld..en natuurlijk geen bank te bekennen.... Kwamen we in een soort bouwkeet terecht waar ik inderdaad een groene kaart kon kopen. "Wat kost het?" zei ik. Drie euro.... maar arghhh... we hadden geen euro's meer!
Er werd ons verteld dat we bij het winkeltje iets verder op geld konden krijgen. Dus wij er naar toe.... en ja hoor het kon. Duizend Lei (66€) ...tsjonge wat een pak geld! Maar ja, ik had weer een kaart...leuk voor het plakboek straks ;).
Gelukkig konden we weer verder. Tot onze verbazing kwamen we na 4 km de volgende grenspost al weer tegen. Dit keer de Oekraïnse.... hier werd het weer iets anders. De controle was natuurlijk strenger en voor het eerst werden André zijn koffers geïnspecteerd... of we wapens bij ons hadden... Ook zijn pillen werden gecheckt. En ik moest ook hier weer eerst een groene kaart aanschaffen....al deden ze gelukkig niet zo moeilijk. Het was zo gepiept.
We hadden kennis gemaakt met een man die voor de Europese Unie werkte bij grensovergangen, die ook nog eens perfect Engels en Duits sprak. Hij vertelde ons dat de wegen vanaf hier alleen maar slechter en slechter zouden worden. Wij dachten dat het wel los zou lopen.....
Nou dat hebben we geweten! De beste man had dus echt gelijk! Wat zijn de wegen slecht..... De auto's gaan van links naar rechts over de weg om de gaten - die soms wel een meter, misschien wel meer, in doorsnede zijn - te omzeilen...Gaten van 10 a 20 cm diep! We moesten soms kilometers lang stapvoets rijden om de gaten te ontwijken.
Kwam er ook nog bij dat we de verkeerde afslag hadden genomen na de grens... en na 8 km de eerst roadblock tegen kwamen. Natuurlijk werden terug gestuurd.... Maar goed ook, want we reden dus niet richting Odessa.
Tot overmaat van ramp werd het weer ook steeds beroerder.... Pakken weer aan en verder hobbelen...
Op een gegeven ogenblik kwam er een tegenligger aan en hup.... een grote kuil vol vuile drab precies over André heen die ineens veranderde in een soort 'modder mannetje'...Het was uiteraard niet prettig voor hem... maar wel een komisch gezicht..... Eerst maar weer stoppen om het nodige modder van het glas van de helm en eigen bril af te poesen. Modder droop er af.
Van links naar rechts en niet harder als 80 over de snelweg (zoals ze dat hier noemen) en soms trager. We moesten opschieten want in het donker rijden is hier zelfmoord met een motor.
Na een lange dag kwam eindelijk Odessa in zicht. Je merkt de spanning op bij de mensen ook moesten we langs meer roadblocks naarmate we de plaats van bestemming naderden. Uiteindelijk - na 10 uur rijden - kwamen we net voor het begon te schemeren in Odessa aan. Wat en opluchting.
Maar ja, waar konden we een plek vinden om te overnachten? Inmiddels werd het donker.... Een hoop eenrichtingsverkeer...alles kris kras door elkaar...dus uitkijken geblazen. Door het oranje rijden is er hier niet bij, want dan geeft de andere kant al vol gas.
Gelukkig vonden we een hotel, maar de kosten waren 180 € per nacht.... Oeps iets te veel! We zochten verder...moe... en het weer werkte ook niet mee... Na veel een en weer gevraag en rijden kwam André een hotel tegen.
.JPG)
Ditmaal voor een prijs van 18 € p.p.p.n. De kamer stelde niet zo veel voor maar we konden douchen en slapen! Goed te doen voor 2 nachten.
Na ons gedoucht te hebben en onze motoren pal voor het hotel te hebben geparkeerd zijn we - jawel - nog maar even een broodje kebab gaan eten en hebben we een biertje gedronken in een wel heer bijzondere bar het leek wel een bordeel.
We zijn niet lang binnen geweest want voor ons eerste biertje voor ons stond viel André al bijna in slaap. Drie slokken en hup terug een hotel en bed in. André heeft zich maar half uitgekleed en viel als een blok in slaap. Dus stad een beetje verkennen, nee...
Tot morgen!
Groeten André en Henny
