Hallo volgers,
Welterusten en tot gauw, André en Henny.
Vandaag zijn we bijtijds opgestaan, per slot van rekening was het onze laatste ochtend in het hotel.
Samen zijn we naar het ontbijt gegaan en samen dus ook maar onze spullen inpakken op de kamer.
Wederom blijkt dat het een geld land is, waar de wet bepaald. We hadden namelijk een klein zakje wasgoed afgegeven bij het hotel en André ging vragen of dat al klaar was. Maar het was er nog niet. Wel had hij een andere fijne mededeling: die twee zakjes met een tiental ondergoed en shirts plus 4 broeken (thuis gooi je dit in een trommel) kostte maar liefs 123 dollar, omgerekend zo'n € 95. Ik ben helemaal niet te beroerd om te betalen voor gedane arbeid, maar nu flipte ik even. Ik ben naar beneden gegaan voor uitleg, maar natuurlijk kun je lullen als Brugman, je hebt geen poot om op te staan en niet betalen is geen spullen terug.
Ze rekenen hier per stuk wasgoed, dit begint bij 1 sok voor $1,50 dus ga maar na, we hadden allebei aardig de P in.
Uiteindelijk betaald en we hebben niet zo lief afscheid genomen als onze bedoeling was. Gewoon bedankt en vooral niet tot ziens.
Hierna gingen we op weg naar Beiroet, lekker op ons gemak. Gelukkig is rijden hier een manier van je spiegels naar beneden aanpassen en je mee laten sleuren, zoals dat zo mooi heet. Geen ruimte weggeven want dan duwen ze alles er tussen.
Na een km of 5 werden we al weer aangehouden door de politie, papieren riep hij ...potv weer alles uittrekken, maar na wat heen en weer geklets op zijn walkie-talkie mochten we toch verder.
Ook was het nu geen probleem om door Saidi te rijden. We hadden wel veel bekijks, er mochten immers geen motorrijders door de stad rijden in verband met de aanslagen eerder. André had voor we vertrokken al van een medewerker van de VN een mail gehad met de mededeling dat dit problemen op zou kunnen leveren. Daarop heeft André gelijk al voor vertrek het één en ander geregeld dat we er wel door zouden kunnen als ze ons staande zouden houden. Vraag me niet hoe, gewoonregel neef !!!!!!!!!!!!!
Na iets meer dan drie kwartier bereikten we Beiroet waar we naar de vertrekhal van het vliegveld reden, hier hadden we afgesproken met Jawad van de kringloopwinkel die ons dat had aangeboden om ons te begeleiden naar het hotel. Tevens had hij het hotel geregeld via zijn buurman. Maar goed ook want alleen hadden we het nooit gevonden.
We kwamen aan bij een oud hotel (1972) waar volop beveiliging bij stond; dit omdat in het gebouw naast het hotel, waar een televisiezender gevestigd is, een aanslag was gepleegd. Jawad vroeg ons of we bang waren voor zoveel macht, maar dat waren we niet.
Dit gebouw beneden van ons was vanbinnen goed opgeblazen en veel kogelgaten.
We werden weer zeer vriendelijk ontvangen en we moesten onderhand weer met al het personeel op de foto, uiteraard inclusief motoren. Nadat we even moesten wachten hebben we ingecheckt en kregen we een kamer op de tiende verdieping van het hotel. Een riante kamer met een apart woongedeelte met keuken, 3 bedden dus ruimte zat en voor het eerst geen oordoppen.
Nadat we onze warme motor kleding uit hadden gedaan zijn we op verkenning gegaan. Eerst naar de beroemde rots, vijf minuten bij ons vandaan, maar ja een stuk steen in het water is al gauw bekeken en waar ga je dan heen in deze immense stad.
We hebben besloten om maar even terug te gaan naar het hotel om te vragen waar we het beste heen konden gaan. Natuurlijk werd er gezegd downtown, daar was alles te vinden wat we wilden bekijken. We hebben een taxi genomen die ons er heen bracht en jemig die lui kunnen echt rijden; wat een chaos is dit verkeer. Dacht dat Amsterdam erg was, nou dat staat hierbij vergeleken nog in de poepluiers.
We werden afgezet in een van de vele sectoren waar Beiroet uit bestaat, Souks, vandaar uit zijn we gaan lopen en hebben heel veel bezienswaardigheden gezien, mooie gebouwen, kerken en moskeeën.
Kantoor gebouw op de scheidslijn christen en Moslim.
Ook zie je her en der nog gebouwen die erg onder vuur hebben gelegen in de oorlog, heel indrukwekkend. Een prachtig concertgebouw, nu helemaal stuk. Wat we niet wisten is of we inmiddels misschien waren aangekomen op de scheiding's weg tussen het christelijke- en moslimgedeelte.
We hebben daar dan ook maar wat gegeten. Slenteren is best wel vermoeiend. We zijn op een gegeven ogenblik sport cafe in gedoken, dit was weer eens lekker ouderwets gezellig.
Viva uit Moldavië left.
Viviane die achter de bar stond was erg aardig en zeer onder de indruk van ons verhaal. Bij elke klant die binnen kwam moesten we het weer opnieuw vertellen. Na een aantal sapjes en veel nieuwe vrienden zijn we een taxi gaan zoeken die ons heeft terug gebracht naar het hotel.
Maar jongens wat een stad Beiroet, er zullen natuurlijk vast grotere zijn maar dit heeft wel indruk op ons gemaakt. Morgen gaan we weer op de boot, terug naar Turkije dus dan word het blog een dag later bij gewerkt.
Samen zijn we naar het ontbijt gegaan en samen dus ook maar onze spullen inpakken op de kamer.
Wederom blijkt dat het een geld land is, waar de wet bepaald. We hadden namelijk een klein zakje wasgoed afgegeven bij het hotel en André ging vragen of dat al klaar was. Maar het was er nog niet. Wel had hij een andere fijne mededeling: die twee zakjes met een tiental ondergoed en shirts plus 4 broeken (thuis gooi je dit in een trommel) kostte maar liefs 123 dollar, omgerekend zo'n € 95. Ik ben helemaal niet te beroerd om te betalen voor gedane arbeid, maar nu flipte ik even. Ik ben naar beneden gegaan voor uitleg, maar natuurlijk kun je lullen als Brugman, je hebt geen poot om op te staan en niet betalen is geen spullen terug.
Ze rekenen hier per stuk wasgoed, dit begint bij 1 sok voor $1,50 dus ga maar na, we hadden allebei aardig de P in.
Uiteindelijk betaald en we hebben niet zo lief afscheid genomen als onze bedoeling was. Gewoon bedankt en vooral niet tot ziens.
Hierna gingen we op weg naar Beiroet, lekker op ons gemak. Gelukkig is rijden hier een manier van je spiegels naar beneden aanpassen en je mee laten sleuren, zoals dat zo mooi heet. Geen ruimte weggeven want dan duwen ze alles er tussen.
Na een km of 5 werden we al weer aangehouden door de politie, papieren riep hij ...potv weer alles uittrekken, maar na wat heen en weer geklets op zijn walkie-talkie mochten we toch verder.
Ook was het nu geen probleem om door Saidi te rijden. We hadden wel veel bekijks, er mochten immers geen motorrijders door de stad rijden in verband met de aanslagen eerder. André had voor we vertrokken al van een medewerker van de VN een mail gehad met de mededeling dat dit problemen op zou kunnen leveren. Daarop heeft André gelijk al voor vertrek het één en ander geregeld dat we er wel door zouden kunnen als ze ons staande zouden houden. Vraag me niet hoe, gewoonregel neef !!!!!!!!!!!!!
Na iets meer dan drie kwartier bereikten we Beiroet waar we naar de vertrekhal van het vliegveld reden, hier hadden we afgesproken met Jawad van de kringloopwinkel die ons dat had aangeboden om ons te begeleiden naar het hotel. Tevens had hij het hotel geregeld via zijn buurman. Maar goed ook want alleen hadden we het nooit gevonden.
We kwamen aan bij een oud hotel (1972) waar volop beveiliging bij stond; dit omdat in het gebouw naast het hotel, waar een televisiezender gevestigd is, een aanslag was gepleegd. Jawad vroeg ons of we bang waren voor zoveel macht, maar dat waren we niet.
We werden weer zeer vriendelijk ontvangen en we moesten onderhand weer met al het personeel op de foto, uiteraard inclusief motoren. Nadat we even moesten wachten hebben we ingecheckt en kregen we een kamer op de tiende verdieping van het hotel. Een riante kamer met een apart woongedeelte met keuken, 3 bedden dus ruimte zat en voor het eerst geen oordoppen.
Nadat we onze warme motor kleding uit hadden gedaan zijn we op verkenning gegaan. Eerst naar de beroemde rots, vijf minuten bij ons vandaan, maar ja een stuk steen in het water is al gauw bekeken en waar ga je dan heen in deze immense stad.
We hebben besloten om maar even terug te gaan naar het hotel om te vragen waar we het beste heen konden gaan. Natuurlijk werd er gezegd downtown, daar was alles te vinden wat we wilden bekijken. We hebben een taxi genomen die ons er heen bracht en jemig die lui kunnen echt rijden; wat een chaos is dit verkeer. Dacht dat Amsterdam erg was, nou dat staat hierbij vergeleken nog in de poepluiers.
We werden afgezet in een van de vele sectoren waar Beiroet uit bestaat, Souks, vandaar uit zijn we gaan lopen en hebben heel veel bezienswaardigheden gezien, mooie gebouwen, kerken en moskeeën.
Oude theater
Kantoor gebouw op de scheidslijn christen en Moslim.
Ook zie je her en der nog gebouwen die erg onder vuur hebben gelegen in de oorlog, heel indrukwekkend. Een prachtig concertgebouw, nu helemaal stuk. Wat we niet wisten is of we inmiddels misschien waren aangekomen op de scheiding's weg tussen het christelijke- en moslimgedeelte.
We hebben daar dan ook maar wat gegeten. Slenteren is best wel vermoeiend. We zijn op een gegeven ogenblik sport cafe in gedoken, dit was weer eens lekker ouderwets gezellig.
Viva uit Moldavië left.
Viviane die achter de bar stond was erg aardig en zeer onder de indruk van ons verhaal. Bij elke klant die binnen kwam moesten we het weer opnieuw vertellen. Na een aantal sapjes en veel nieuwe vrienden zijn we een taxi gaan zoeken die ons heeft terug gebracht naar het hotel.
Maar jongens wat een stad Beiroet, er zullen natuurlijk vast grotere zijn maar dit heeft wel indruk op ons gemaakt. Morgen gaan we weer op de boot, terug naar Turkije dus dan word het blog een dag later bij gewerkt.
Welterusten en tot gauw, André en Henny.
Leuke bar inderdaad! Celtic Sports bar in Monot Street :)
BeantwoordenVerwijderenGr, Niek