Etappe 12: Op de motor naar 7-20

Hallo volgers,

Vandaag, 30 mei hebben we iets meer lucht om de dag te beginnen; we hadden om 12.00 uur afgesproken met de familie. Rustig aan ontbeten en wat denk je? André kwam pas om 10.00 uur uit zijn bed, het bleek dat hij de nachtwaker had afgelost die beneden in slaap was gevallen, hierdoor kon hij pas om een uur of 4 naar boven.

Nadat we ons hadden gedoucht en verder opgefrist zijn we om half 11 op de motor gestapt op weg naar Sibqin. We rijden in Libanon op de motor kleine stukjes zonder helm, dat mag hier.... Maar nu, voor de communicatie, hadden we deze toch maar opgezet. En ik moet zeggen, het geeft een veiliger gevoel en ik ga ook niet meer zonder. Om 12 uur waren we er en werden we door de familie al opgewacht. Het is hier vrij warm dus thee... haha, maar nu met een flink aantal stukken heerlijke koude watermeloen.

Na wat telefoon verkeer heen en weer starten we de motoren om op weg te gaan naar de post 7-20. Daar waren we eigenlijk voor gekomen. Eerst moesten we nog iemand ophalen die garant stond voor ons, om het gebied in te komen. De man die bij mij (Henny)  achterop ging, kende de spelregels der motoren niet zo goed, want terwijl ik opstapte probeerde hij er ook al op te klimmen. Wat resulteerde in een bijna omdonderen met motor en al. Komisch maar ook bijna balen. Na wat instructies te hebben gegeven gingen we op weg.
Heerlijk was het rijden, de wegen zijn natuurlijk in de loop der jaren aardig aangepast. Tot de man op een gegeven ogenblik.... op het laatste moment riep: "left left!", oohh linksaf dus. Nou, toen kwam even het old school gevoel terug en wat waren we toen blij met deze motoren. Nou Henny was blij.. ik niet,  want ik kwam stil te staan omdat het zo'n steile bocht was en geen toeren genoeg had waardoor mijn motor dus afsloeg en op mijn zij viel.... gevolg.... schrammen op arm en been....Maar dat heelt weer ;).

We werden dus over een pad gestuurd ( korte route vanaf Sibqin) dat deed denken aan de goede oude tijd in 1982, ruwe kuilen waar wederom onze stuurkunsten op de proef werden gesteld. Prachtig was het! Op een gegeven ogenblik kwamen we weer op een geasfalteerde weg. Wat blijkt... dit was de weg naar 7-20 en Yatar, ja en als je dan terug gaat in de tijd krijg je ineens weer de gedachten van 32 jaar geleden, met name de S-bocht kwam ineens weer sterk naar boven. Deze stond wel eens vol water en met name Chauffeur Vervoort vond het dan prachtig om door die bocht te knallen. "Voor de aanloop naar boven" zei hij altijd. Na weer iets door te hebben gereden, was hij daar,  "de boom".

                                           Met het bord. UN. u nadert het einde van de wereld

We zijn er even gestopt en tot onze verbazing achteraf, zijn we het bordje (wat we zouden maken) vergeten. Erger nog, we hebben er niet eens een foto van gemaakt. Maar ja, het veilige gevoel kwam was er weer... Na een kleine 100 meter gingen we ineens steil naar beneden bij de ingang van de post. Zelfs de bocht beneden was er nog.....we reden 7-20 op...pffff wat een gevoel, het was als of je er gewoon weer stond (1982) en dat was ook zo.

                                         

 

De helden van de dag Jamal en zijn vriend!


We hebben samen zo ongeveer de gehele post weer opgebouwd en in details alles weer een plekje gegeven zoals toen, zelfs nog een discussie gehad over waar de plee nou stond.

Helaas is er van de post niet veel meer over. Het is begroeid en teruggegeven aan de natuur. Wel is het plateau waar de douche, wc en het gewone washok stonden, er nog. Jamal vroeg ons het hemd van het lijf over wat er was gebeurd op 15-16 april 1982 voor onze post, aan de andere kant van de wadi. Dat doen ze trouwens elke dag. Maar voor hen is het misschien ook een soort van aflsluiting... 

Het gaat om de moord op hun broer Yasser in die tijd, en dat hebben een paar van ons, waaronder ik en Henny, van heel dichtbij meegemaakt. Ik ga hier verder ook niet over vertellen. Nadat we zo'n 3 kwartier hadden rond gerend, van voor naar achter en van links naar rechts, besloten we om terug te rijden naar Yatar. Helaas ... halverwege werd André aangehouden door een militie van de Hez. Wij zijn dan ook teruggereden, ik reed voor hem en van alle kanten kwamen er mensen in auto's en op motoren en moesten we wachten. Ik had nog gauw mijn camera weggemoffeld. André had hem aan Jamal gegeven, voor de veiligheid en voor de beelden. Per slot van rekening hadden we alles gefilmd.... Het zou zonde zijn alles kwijt te raken.

Vervolgens moesten we mee naar iemand in het dorp. En toen moest André zijn fototoestel inleveren.... Gelukkig bleef iedereen zeer vriendelijk, kregen we water. Het was spannend en leuk tegelijk. Maar ja je moet het wel serieus nemen... De man van de winkel, die kapper en beeldhouwer was, liet ons enkele foto's zien uit onze tijd met daarop Nederlandse soldaten maar we herkenden niemand.... Na veel praten en bellen kregen we onze camera terug en mochten we vertrekken. Helaas.... Harris zat er niet in, jammer maar we zijn dankbaar voor wat we al gehd hebben.... Het was inmiddels al weer laat in de middag en na thee (pssssst) te hebben gedronken, bij de broer van de man die bij Henny achterop zat, zijn we wat te eten gaan halen, bij..... ja hoor, de plaatselijke Shoarmatent, voor zo ongeveer de hele familie. We hebben het betaald.. dat wilden we, tenslotte hadden we al zoveel gastvrijheid van hen ontvangen!

 "Hé" zei de jongen achter de balie, "jullie zijn die gekke Nederlanders die op de motor door Zuid Libanon trekken, jullie zijn hier op  de Libanese tv geweest". 

Of het waar is weten we niet, dit zijn we aan het uitzoeken, volgt later. Uiteindelijk waren we weer terug bij het ouderlijke huis, waar ook de kleine kinderen weer thuis waren. We hebben de shirtjes van oranje maar weg gegeven en de petjes ook..

De ballonnen zijn zeer in trek; even een hondje draaien en hup... weer een blij kind, bedankt voor de tip Bert G.

Moe maar voldaan van al de inspanningen, ervaringen en het rijden zijn we naar het hotel terug gegaan. Daar aangekomen kondigde de volgende verrassing zich aan: André had op de eerste dag de Ambassade gebeld in verband met het verzekeringsprobleem. Nou we werden gelijk op visite gevraagd door een medewerkster van de Nederlandse Ambassade! Wel leuk Nederlanders die hier werken en waar je op kun rekenen als je troubles hebt.. Ze had Andre een mail gestuurd via zijn telefoon.  Na het verslag..., we lopen een dag achter, te hebben geschreven.... zijn we doodmoe in slaap gevallen... 
Nou lieve volgers dit was een spannende dag.

Film     

 Film             

 Tot morgen!!

Ps. Er zijn nog vele foto's en kilometer films waar we later nog mee bezig gaan!