Hallo volgers,
Het is nu donderdag en het zit er bijna op, alleen nog 779 km rijden van Praag naar Heerlen. Ik was vroeg opgestaan omdat ik vanaf 5 uur niet meer kon slapen, zal wel komen omdat ik naar huis wil :).
Ons doel is bereikt en dat was terug naar Libanon om post 720, HET EINDE VAN DE WERELD, te bezoeken en natuurlijk de familie Bzeih.
Tevens wou ik een aantal steden en gebieden bezoeken die ik in de voorbereiding op mijn lijstje gezet had, Henny had hier een aanvulling op, de route zelf was een verassing deze hadden we van te voren niet uitgestippeld.
De laatste dag in het buitenland, vroeg opgestaan en mijn spullen pakken, ja en hier begonnen de eerste problemen; ik was zo goed geslaagd met de souvenirs dat het volume niet meer klopte; wat offer je dan op?
Van het kamperen was niet veel gekomen, dus allereerst de voorraden koffie, filters, filterhouder, specerijen, olijfolie en cup a sup de prullenbak in, dat gaf ruimte. Door al dat gerommel had ik Henny wakker gemaakt, die keek niet echt blij, maar ging toch maar hetzelfde doen als ik; koffers inpakken; daar waren we heel ervaren in geworden na zes weken. Altijd alles op dezelfde plek de koffer in, koffer altijd op dezelfde plaats aan de motor, we wisten precies waar we wat uit moesten halen onderweg.
En zo stonden we voor zeven uur bepakt en bezakt, klaar om te vertrekken, het volgende probleem; niemand bij de receptie terwijl we wilden betalen en het hek hermetisch dicht.
De eigenaresse had ons bij aankomst al verteld dat het ontbijt vanaf acht uur was, ja en dan maar hopen dat ze vandaag wat vroeger uit de veren was. Op geen gegeven moment kwam haar uiterst vriendelijke, alleen Pools sprekende, man aanlopen, hij keek als een schaap naar onze bepakte motoren en er kon nog maar net "goedemorgen" af.
Ik kreeg hoop, afrekenen en weg zonder ontbijt, zo hadden we dat met elkaar afgesproken. De eigenaar ging de eetzaal in, kwam weer naar buiten, draaide de deur weer! op slot, liep weg en kwam vervolgens niet meer terug.
Wij ontzettend de pee in, "hallo! waarom staan wij hier?", maar er zat niks anders op dan maar weer te gaan zitten.
En ja hoor, daar was ze dan eindelijk een half uur later, ik liep meteen achter haar aan de kantine in, nadat deze eerst weer van het slot afgehaald was. Ze draaide zich om, zei boos dat ik moest gaan zitten en geduld moest hebben tot 8 uur! Ik probeerde haar voorzichtig uit te leggen dat wij niet wilden ontbijten, alleen maar wilde betalen en in ene werd ze heel gelukkig! Die laatste zin klonk als muziek in haar denk ik, hoezo gastvrij, hoezo meedenken met de gasten?
We bedankten haar, legden nogmaals uit dat we een lange rit voor de boeg hadden en op tijd in Heerlen aan moesten komen, het interesseerde haar geen donder was onze indruk, dus motoren starten en de baan op.
Na een lastige rit door de stad in het spitsuur, vonden we uiteindelijk de snelweg naar Neurenberg.
Gelijk met dat we de snelweg opdraaiden en gas gaven ging het mis, Henny zag de headset module van mijn helm vallen en over de snelweg rollen, liet zijn gas los om deze alsnog te kunnen redden maar zag er tot zijn schrik een auto vol over heen rijden, module in 1000 stukken en het gas er maar weer op.
Hij kwam naast me rijden met de melding "dat was je module dan !!!" Ik flink de balen in natuurlijk; maar sommige dingen zijn niet anders.
En zo zetten we koers naar het eerste pompstation om te tanken en natuurlijk snel een broodje en koffie naar binnen te werken en hup de baan weer op. Na ruim twee uur en 22 liter benzine verder naderden we de ringweg bij Neurenberg.
Ik had al gezien dat we daar konden tanken of bij het eerst volgende pompstation vijf kilometers verderop, maar binnen 5 kilometer moesten we van weg verwisselen en was het ons onduidelijk wanneer het volgende pompstation kwam.
En ja hoor, mijn motor hield er in één keer mee op bij een snelheid van 140 km, uit laten lopen en op de vluchtstrook de benzinekraan op de reserve stand zetten. Proberen te starten, geen succes, het probleem was niet de benzine, maar wat dan? Bougie? Nee ook nog in orde, wel een vonk, te veel starten is niet handig in verband met de accu, nog 1 keer en ja hij pakt weer aan. We konden weer verder na alle sleutels ingepakt te hebben. Nog maar net op weg of Henny zijn motor begeeft het; hetzelfde probleem, door het starten ook de accu leeg, Aan een Duitser gevraagd of we van zijn auto wat stroom mochten hebben, een vriendelijke jonge man die meteen toestemde. Met onze zelf ingebouwde startkabels konden we de motoren starten en weer op weg naar Nederland.
Tot het noodlot weer op ons pad kwam; veertig kilometer voor Keulen een file, zo ver als je maar kijken kon, gelukkig konden we met de motor tussen de file door rijden, aangekomen in de kop van de file zagen we wat het probleem was; er was een auto achter op een vrachtwagen gereden. Die auto zag er niet best meer uit, was een stuk korter geworden, het wordt dan wel heel duidelijk hoe gevaarlijk het kan zijn op de weg.
Afkloppen............. Pffff
We hebben bijna onze 10.000 km meter er op zitten, in gedachten nog even duimen.
Een paar uur later, plus nog een volle tank en nadat we een cadeautje gekocht hadden voor onze dienstkameraad, reden we nabij Heerlen over de grens. Da's toch wel fijn, ons kleine kikkerlandje weer onder onze voeten na zo'n lange tijd.
En zo vonden we even later het huis van onze dienst makker Rob van Wolveren en zijn vrouw en kinderen. Hé hé, hier zijn we dan.
Na veel bij gepraat te hebben die avond en de nodige biertjes, gingen we om één uur maar eens op 1 oor liggen, het werd tijd ook.
We hadden het voornemen om zes uur weer op te staan ..........
Groetjes Henny & André
