Goedemorgen volgers.
Dit is de eerste echte dag van het doel van onze reis zuid Libanon waar we het toenmalige Dutchbatt Unifil gebied willen bezoeken zoeken na 32 aar.
Na ontbijt in het restaurant van hotel zouden we Jamel Bzeih ontmoeten die hier naar Libanon toegekomen was i.v.m met slechte gezondheid van zijn zuster. Na koffie gaf Jamal ons de planning door zoals hij en zijn familie al hadden uitgestippeld. We zouden met hem samen op de motor naar het dorp Siddiqine gaan. Waar zijn Familie bij elkaar woont.
Maar eerst nog even samen met Jamal onderweg een krans uitzoeken voor het graf van Yasser.
Met de tekst er op in het arabies : Nooit geweten wie je was maar nooit uit onze gedachten.
Na een rit over slechte wegen en vele bochten werden we binnen gehaald met veel getoeter van auto's door de kinderen van de familie Bzeih..
Eerste stop was bij Ali Bzeih de broer van Jamel en Hytham Bzeih die we eerder die ochtend al hadden ontmoet in Sour/Tyres. Daar werden we door de vrouw en zijn kinderen ontvangen met een bos bloemen en echte Libanese koffie met veel lekkernij er bij.. Tijden de het drinken van de thee werden we opgeschrikt door een enorme explosie. Je zag gelijk dat de moeder en de kinderen in mekaar doken. Zo zit de schrik nog in. Dit is niet normaal hier. maar ze wisten niet wat er aan de hand was. Nadat we helemaal zijn volgestopt en na het maken vele foto's gingen we een korte rit naar de moeder van Jasser Jamal, Alie, Hytham Bzeih.
Daar werden we weer ontvangen in alle vriendelijkheid door de moeder van de de net genoemde namen.
We stonden samen in de gang om stil te gestaan bij de foto's van de twee overleden broer. We waren allemaal erg emotioneel op dat moment. Vervolgens heeft Jamal ons rond geleid door het huis van zijn moeder en het huis in aanbouw van hem zelf en we eindigden op het dag van de woning waar we een heel mooi uitzicht hadden van het dorp Siddiqine en de omgeving waar was te zien hoe alles eigenlijk in elkaar zat in de omgeving. En dat was voor ons een openbaring want we hebben nooit geweten dat het dorp Siddiqine zo kort bij onze post lag. Vandaar uit kregen we nu voor het eerst een goed overzicht waar de posten in die buurt lagen.
We zijn daar na weer naar het huis van moeders gegaan om thee te drinken en ons klaar te maken voor vertrek naar de post 720 B. Nadat de kussens, waterflessen in pick-up 4x4 waren geladen konden we op weg.
Na korte rit gingen we het dal in over zeer slechte weg.na een kilometer werden we tegen gehouden door twee mannen met luchtbuks. Dat was cammoeflage want het waren mannen van de Hez. Na wat overleg en met de mededeling dat we over enkele uren er wel in mochten. Dus omkeren en op weg naar Naqoura.
Eenmaal aangekomen bij de kustweg gingen we op weg naar het zuiden waar we de voormalige post 7-18
in Almara. Waar post 7-18 geweest is, is nu een Libanese post. Verder op kwamen we post 7-1 tegen en dan heb je de witte mooie kliffen waar we gestopt zijn om alles vast te leggen richting 7-1 7-18 en Tyres prachtig uitzicht onvoorstelbaar dat we na 32 jaar daar weer bent. heel apart gevoel geeft het.
Eenmaal in Naqoura aangekomen gingen we op zoeken naar herkenningspunt maar dat viel echt tegen.
Want je rijd langs een hoge dikke betonen muur die er vroeger niet was. Die is geplaatst na aanslagen op de VN. Ik zag op het gegeven moment het oude huis van het hoofdkwartier.
En toen vielen de puzzelstukken in mekaar voor me. Dus we moesten iets terug om naar de plek waar het oude ziekenhuis zou moeten staan achter de hoge muur. Henny en ik zijn uitgestapt om te vragen aan de VN soldaten of we goed zaten. die verwezen ons door naar de volgende ingang. Eenmaal daar aangekomen hebben we gevraagd of we naar binnen mochten om een foto te maken, moest ik lullen als brugman en me verhaal vertellen en me oude VN pas laten zien en me baret hielp ook mee op dat moment. We werden onder begeleiding binnen gelaten en wat zag ik tot me verbazing het ziekenhuis was verdwenen daarvoor in de plaatst was voor een nieuw stenen ziekenhuis. Daar een foto gemaakt hebben zijn we het terrein weer verlaten nadat we te horen kregen dat deze VN soldaten een diep respect voor ons hadden en na veel handen geschud te hebben zijn we vertrokken op weg naar post 720 B. Onderweg wat voorraden voor de avondmaaltijd ingeslagen te hebben bij wat kraampjes langs de weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten