We gaan rechtsaf. We gaan voor de tweede keer proberen om de waddie in te gaan, het was zeker nog een paar km verder over een zeer slechte weg. Dit was trouwens de weg naar post 7-20bravo. het gebeurde echt dit was waarvoor we waren gekomen. Gelukkig reden we in een truck die voor dit terrein geschikt was.na ongeveer 3 kwartier kwamen we bij een open plek aan. We werden onthaald door een tien tal mannen.
Go zeiden we tegen elkaar hier zwommen en wasten we ons. Kippenvel kreeg ik ineens we waren er daar waar geen unifillers zouden kunnen komen zonder toestemming. Na wederom thee( het komt bijna alle gaatjes uit inmiddels) en veel op de foto, moesten we ons verhaal vertellen.
Na een half uur gingen we nog iets verder toen kwamen we aan op de spliting waar vroeger onze post was. Helaas was het er al weer dicht begroeid met planten en bomen zodat we goed moesten zoeken naar herkenning's punten, maar het bleef gissende we wisten dat we er stonden maar precies nee. Maar ach we zijn er geweest en na ongeveer een half uur zijn we terug gegaan naar de mannen iets terug, die inmiddels aan het inpakken waren het werd immers al laat. En wat ik al vermoeden was ook zo er stond een oud bankje met een losse zitting ,waar een aantal mooi wapens uitkwamen. Nadat we hadden ingestapt waren zijn we weer terug gegaan nu via een andere weg , steiler dan de heen reis.
Halverwege even stoppen om de wapens te verstoppen. Vervolgden we onze weg. We zijn weer terug gegaan naar de moeder van Jamal. Waar een gigantiese maaltijd voor ons klaar stond. Grappig we moesten met de mannen in een grote woonkamer eten en een flinke pannenkoek, en happen met je handen heerlijk heerlijk was het.Helaas was even uitbuiken er niet bij.
Nadat we weer buiten zaten werden we al weer vol gegoten met je raad het al cjay. En werden de plannen voor de volgende dag besproken.Er kwam inmiddels een auto aan met een flink aantal zakken tabaks bladeren.Die op een groot zeil werden gelegd,en alle vrouwen en kinderen begonnen te rijgen aan een soort naald. Natuurlijk werden we erbij geroepen en zaten we in een no. time mee te rijgen met de tabaks bladeren.Grappig was het en iedereen lag ook in een deuk om hoe we bezig waren. Om een uur of negen zijn we weg gegaan en werden uit gezwaaid door onderhand heel het dorp Siddiqine.Het was een mooie en emotionele dag voor iedereen. Morgen meer
Go zeiden we tegen elkaar hier zwommen en wasten we ons. Kippenvel kreeg ik ineens we waren er daar waar geen unifillers zouden kunnen komen zonder toestemming. Na wederom thee( het komt bijna alle gaatjes uit inmiddels) en veel op de foto, moesten we ons verhaal vertellen.
Na een half uur gingen we nog iets verder toen kwamen we aan op de spliting waar vroeger onze post was. Helaas was het er al weer dicht begroeid met planten en bomen zodat we goed moesten zoeken naar herkenning's punten, maar het bleef gissende we wisten dat we er stonden maar precies nee. Maar ach we zijn er geweest en na ongeveer een half uur zijn we terug gegaan naar de mannen iets terug, die inmiddels aan het inpakken waren het werd immers al laat. En wat ik al vermoeden was ook zo er stond een oud bankje met een losse zitting ,waar een aantal mooi wapens uitkwamen. Nadat we hadden ingestapt waren zijn we weer terug gegaan nu via een andere weg , steiler dan de heen reis.
Halverwege even stoppen om de wapens te verstoppen. Vervolgden we onze weg. We zijn weer terug gegaan naar de moeder van Jamal. Waar een gigantiese maaltijd voor ons klaar stond. Grappig we moesten met de mannen in een grote woonkamer eten en een flinke pannenkoek, en happen met je handen heerlijk heerlijk was het.Helaas was even uitbuiken er niet bij.
Nadat we weer buiten zaten werden we al weer vol gegoten met je raad het al cjay. En werden de plannen voor de volgende dag besproken.Er kwam inmiddels een auto aan met een flink aantal zakken tabaks bladeren.Die op een groot zeil werden gelegd,en alle vrouwen en kinderen begonnen te rijgen aan een soort naald. Natuurlijk werden we erbij geroepen en zaten we in een no. time mee te rijgen met de tabaks bladeren.Grappig was het en iedereen lag ook in een deuk om hoe we bezig waren. Om een uur of negen zijn we weg gegaan en werden uit gezwaaid door onderhand heel het dorp Siddiqine.Het was een mooie en emotionele dag voor iedereen. Morgen meer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten