Hallo volgers,
Woensdag was de laatste dag in Libanon aangebroken. Een week vliegt voorbij, zeker als je geen benul hebt van de tijd. Maar ja, aan alles komt een eind.....
We hadden besloten er maar een rustig dagje van te maken, we hoefden pas om 16.00 uur bij de Haven van Tripoli te zijn. Op ons gemak hebben we de motoren weer bepakt.
Achteraf kwam Andre tot de conclusie dat we de stoel en campingspullen ook in het motel achter hadden kunnen laten in Turkije voordat we naar Libanon gingen, tenslotte kwamen we er terug. Het had ons wel iets meer zitruimte gegeven...en gesleep gescheeld naar boven in het hotel.
Nadat we uitbundig afscheid hadden genomen van de hoteleigenaar, het personeel en de politiemacht buiten, die ons overigens hebben geholpen om de motoren op de weg te zetten - de stoepen zijn hier wel zo'n 30cm hoog - gingen we op weg naar Tripoli....
We zijn eerst nog even terug gegaan naar de scheidingslijn tussen chr/moslim om nog wat foto's te maken met de motor erbij. Het grappige is (en dat heeft Dre niet gezien) dat een vrachtwagen onderhand dwars over de weg ging, toen hij stopte op de weg om rechtsaf te gaan. Maar deze reed dan ook echt zo kort op hem! Conclusie André, niet achterom omkijken als je wat hoort.
We zijn te klein want hier achter staat de blauwe moskee.
Her en der hebben we onze motor neergezet om wat foto's te maken. Om twaalf uur besloten we dan echt op weg te gaan naar Tripoli. Nog even tanken want de benzine kost hier 0,80 cent per liter. En op naar de port van Tripoli oftewel de haven.
Hahaha... niet dus! We werden teruggestuurd de stad in omdat we daar op een kantoor onze paspoorten moesten laten zien en de papieren van de boottocht. Tsja... ga maar eens iets begrijpen van wat er is uitgelegd in het Libanees....
Gelukkig hebben we handen en voeten, en je moet gewoon zo brutaal zijn om te stoppen langs de weg om het te vragen. Hele file achter je met scheldende mensen die maar een ding willen..... hard rijden als gekken. En als je stopt staan er gelijk 10 tot 15 mensen om je heen die allemaal een andere richting op wijzen behalve naar de juiste. Uiteindelijk zijn we er wel gekomen maar dan wel door een toevalstreffer. Dit omdat een man van de haven onze motoren herkende.
En het was zo warm.... maar ja veiligheid voor alles met kleding ect. We gingen in het kantoor naar boven en hebben gelijk een soort incheck gedaan. Ook onze paspoorten moesten we inleveren. Zouden we natuurlijk terug krijgen als we aan boord gingen...(deja vu)..Eigenlijk ben ik er op tegen, maar ja anders kwamen we nergens. Na wat gelachen te hebben en een aantal flesjes water gedronken te hebben, zijn we weer naar de haven gereden.
Sta je éénmaal voor de douane, wijzen ze je - na veel aanwijzingen - waar je moet gaan staan. Zit je net even rustig... kun je de motor weer verplaatsen want er moet weer een ander pietje met groene kever op jouw plek staan. En zo blijft het zweet je op de rug staan. Het was een gekakel van mannetjes die dachten dat ze allemaal de baas waren. Brrrrr.....
Heb toch nog op een aantal autosloperijen gekeken voor nog een nummerplaat. Ze begrepen er geen bal van dat ik zoiets wilde hebben als souvenir. Dus ik dacht: laat maar zitten. Heb toen maar een kilo kersen gekocht die we met z'n tweeën hebben opgegeten. Een aantal kinderen hadden hier veel lol omdat we natuurlijk de pitten uitspuwden.
Toen........ begon wederom de ellende. Nadat we onze motoren neer hadden gezet op de plek waar de beveiliging dat wilde, hebben we zoals alle andere mensen zitten wachten tot 16.00 uur.
De paspoort controle begon..... Nee, eerst nog is een keer
onze motoren een half metertje verplaatsen naar links, nu mochten we naar binnen... he, dachten we, das vlot!
Maar nee hoor.... na 10 keer Hendrikus te hebben gezegd en Andre konden ze ons paspoort niet vinden! Dit gaat toch niet gebeuren he... paspoorten kwijt....Dan begin je wel te zweten... en het was al zo warm....
Na anderhalf uur op een bankje te hebben gewacht kwam er een man met een aantal paspoorten waar die van ons ook tussen zat. Man, wat een opluchting!. Oh ja, tussendoor kwam ook die engerd van de heenreis (van die 180 dollar) onze dag weer verder verzieken. hij moest ook ons paspoort hebben.... Nou wat denk je, dat deden we mooi niet dus. Wel bleek dat er in je pas iets moet worden ingevuld om de verzekering ongeldig doen te verklaren. En ik lieg echt niet, maar daar vroeg hij 20 dollar voor. Vul zelf maar in wat we tegen hem hebben gezegd. Kan je wel zeggen dat het maar goed is dat hij geen Nederlands verstond. Eindelijk mochten aan boord het was toen inmiddels 19.15 en om 20.00 zouden we vertrekken.
Het werd 22.00 uur voordat we vertrokken...We gingen een lange nacht tegemoet, dat wisten we al van de heenreis...dat slapen zou weer niets worden... En het werd nog erger...waarschijnlijk had ik iets verkeerd gegeten want ik was ineens aan de race haha. En toiletteren op een boot valt niet mee alles is zo klein net alsof je op een potje zit op de camping...het werd een lange nacht ;).
Tijdens de overtocht hadden ze onze motoren vast gebonden, het waaide namelijk die nacht heel hard op zee. Vooral tegen de tijd dat het licht werd konden we de hoge golven goed voelen.
Dit was onze laatste ervaring met Libanon.... Een mooi land met jammer genoeg te weinig regels...Het was heel fijn en bijzonder om er terug te zijn en het heeft een diepe indruk op ons achter gelaten. En wat zijn we blij met alle hulp die we hebben gehad van de familie daar!
Tot morgen en voor nu een goede nachtrust!
Groetjes, Henny en Andre
Woensdag was de laatste dag in Libanon aangebroken. Een week vliegt voorbij, zeker als je geen benul hebt van de tijd. Maar ja, aan alles komt een eind.....
We hadden besloten er maar een rustig dagje van te maken, we hoefden pas om 16.00 uur bij de Haven van Tripoli te zijn. Op ons gemak hebben we de motoren weer bepakt.
Achteraf kwam Andre tot de conclusie dat we de stoel en campingspullen ook in het motel achter hadden kunnen laten in Turkije voordat we naar Libanon gingen, tenslotte kwamen we er terug. Het had ons wel iets meer zitruimte gegeven...en gesleep gescheeld naar boven in het hotel.
Nadat we uitbundig afscheid hadden genomen van de hoteleigenaar, het personeel en de politiemacht buiten, die ons overigens hebben geholpen om de motoren op de weg te zetten - de stoepen zijn hier wel zo'n 30cm hoog - gingen we op weg naar Tripoli....
We zijn eerst nog even terug gegaan naar de scheidingslijn tussen chr/moslim om nog wat foto's te maken met de motor erbij. Het grappige is (en dat heeft Dre niet gezien) dat een vrachtwagen onderhand dwars over de weg ging, toen hij stopte op de weg om rechtsaf te gaan. Maar deze reed dan ook echt zo kort op hem! Conclusie André, niet achterom omkijken als je wat hoort.
We zijn te klein want hier achter staat de blauwe moskee.
Her en der hebben we onze motor neergezet om wat foto's te maken. Om twaalf uur besloten we dan echt op weg te gaan naar Tripoli. Nog even tanken want de benzine kost hier 0,80 cent per liter. En op naar de port van Tripoli oftewel de haven.
Hahaha... niet dus! We werden teruggestuurd de stad in omdat we daar op een kantoor onze paspoorten moesten laten zien en de papieren van de boottocht. Tsja... ga maar eens iets begrijpen van wat er is uitgelegd in het Libanees....
Gelukkig hebben we handen en voeten, en je moet gewoon zo brutaal zijn om te stoppen langs de weg om het te vragen. Hele file achter je met scheldende mensen die maar een ding willen..... hard rijden als gekken. En als je stopt staan er gelijk 10 tot 15 mensen om je heen die allemaal een andere richting op wijzen behalve naar de juiste. Uiteindelijk zijn we er wel gekomen maar dan wel door een toevalstreffer. Dit omdat een man van de haven onze motoren herkende.
En het was zo warm.... maar ja veiligheid voor alles met kleding ect. We gingen in het kantoor naar boven en hebben gelijk een soort incheck gedaan. Ook onze paspoorten moesten we inleveren. Zouden we natuurlijk terug krijgen als we aan boord gingen...(deja vu)..Eigenlijk ben ik er op tegen, maar ja anders kwamen we nergens. Na wat gelachen te hebben en een aantal flesjes water gedronken te hebben, zijn we weer naar de haven gereden.
Sta je éénmaal voor de douane, wijzen ze je - na veel aanwijzingen - waar je moet gaan staan. Zit je net even rustig... kun je de motor weer verplaatsen want er moet weer een ander pietje met groene kever op jouw plek staan. En zo blijft het zweet je op de rug staan. Het was een gekakel van mannetjes die dachten dat ze allemaal de baas waren. Brrrrr.....
Heb toch nog op een aantal autosloperijen gekeken voor nog een nummerplaat. Ze begrepen er geen bal van dat ik zoiets wilde hebben als souvenir. Dus ik dacht: laat maar zitten. Heb toen maar een kilo kersen gekocht die we met z'n tweeën hebben opgegeten. Een aantal kinderen hadden hier veel lol omdat we natuurlijk de pitten uitspuwden.
Toen........ begon wederom de ellende. Nadat we onze motoren neer hadden gezet op de plek waar de beveiliging dat wilde, hebben we zoals alle andere mensen zitten wachten tot 16.00 uur.
De paspoort controle begon..... Nee, eerst nog is een keer
Maar nee hoor.... na 10 keer Hendrikus te hebben gezegd en Andre konden ze ons paspoort niet vinden! Dit gaat toch niet gebeuren he... paspoorten kwijt....Dan begin je wel te zweten... en het was al zo warm....
Na anderhalf uur op een bankje te hebben gewacht kwam er een man met een aantal paspoorten waar die van ons ook tussen zat. Man, wat een opluchting!. Oh ja, tussendoor kwam ook die engerd van de heenreis (van die 180 dollar) onze dag weer verder verzieken. hij moest ook ons paspoort hebben.... Nou wat denk je, dat deden we mooi niet dus. Wel bleek dat er in je pas iets moet worden ingevuld om de verzekering ongeldig doen te verklaren. En ik lieg echt niet, maar daar vroeg hij 20 dollar voor. Vul zelf maar in wat we tegen hem hebben gezegd. Kan je wel zeggen dat het maar goed is dat hij geen Nederlands verstond. Eindelijk mochten aan boord het was toen inmiddels 19.15 en om 20.00 zouden we vertrekken.
Tijdens de overtocht hadden ze onze motoren vast gebonden, het waaide namelijk die nacht heel hard op zee. Vooral tegen de tijd dat het licht werd konden we de hoge golven goed voelen.
Dit was onze laatste ervaring met Libanon.... Een mooi land met jammer genoeg te weinig regels...Het was heel fijn en bijzonder om er terug te zijn en het heeft een diepe indruk op ons achter gelaten. En wat zijn we blij met alle hulp die we hebben gehad van de familie daar!
Tot morgen en voor nu een goede nachtrust!
Groetjes, Henny en Andre
Geen opmerkingen:
Een reactie posten